01/09/2017 - 10:25Το φευγιό

Κάθε καλοκαίρι, ο ίδιος καημός. Μου φεύγετε πάλι. Λες και είναι της μοίρας μου, όσους ανθρώπους αγαπώ, να πρέπει να φεύγουν και εγώ να μην μπορώ να ακολουθήσω!

Η γιαγιά μου σε λίγες μέρες κλείνει τα 102. Το κάπνισμα το έκοψε πριν καμιά τριανταριά χρόνια, αν θυμάμαι καλά. Μάλλον βαρέθηκε. Κάθε μέρα πίνει το κρασάκι της (ένα ποτηράκι με το φαΐ, εξάπαντος νερωμένο) και λατρεύει τις τηγανητές πατάτες, το μόνο πράγμα που τη θυμάμαι να λιμπίζεται πραγματικά.

Να επιμένεις για να ζήσεις την Ικαρία. Να ζήσεις τις κρυμμένες γωνιές της, τις σπάνιες εικόνες της, αυτές που ξετυλίγονται πέρα από «τα πανηγύρια που κρατάνε μέχρι το άλλο πρωί» και «τα μαγαζιά που ανοίγουν αργά, προς το μεσημέρι».

Προχθές 23 Αυγούστου, στο Δημοτικό Κινηματοθέατρο του Αγίου Κηρύκου Ικαρίας χαρήκαμε μια ιδιαίτερη συναυλία από την Εστουδιαντίνα Αίγινας , με μουσικοδιδάσκαλο τον δημιουργό της, συνθέτη και οργανοπαίχτη, κύριο Αλέξανδρο Σπίτζινγκ.

23/08/2017 - 11:17μεσημέρι

Λιοπύρι. Τα ρούχα κολλούν πάνω σου, με δυσκολία ανασαίνουν. Ιδρώτας τρέχει στο λαιμό, στέκεται λίγο στην στερνική εγκοπή (σκέφτεσαι: αυτό το σημείο θα έπρεπε να βαφτίσουν lacus lacrimalis , όχι την άκρη του ματιού), διστάζει ελάχιστα και κυλάει ανάμεσα στο στήθος σου.

Πώς θα σου φαινόταν αν άκουγες Αυγουστιάτικα από τους επισκέπτες συνέχεια αυτή την ερώτηση: «Μα πότε επιτέλους θα ηρεμήσει η θάλασσα;» Πώς θα αισθανόσουν αν έπρεπε να απολογηθείς για τον καιρό, κάθε φορά, σε κάθε έναν ξεχωριστά. Για τον καιρό, που πραγματικά δε μπορεί κανείς να κάνει τίποτα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να ανακαλυφθούν κάποιοι τρόποι ελέγχου(!).

Ήταν εκείνη η στιγμή, μέσα σ’ ένα forum στα γραφεία της εταιρείας στη Συγγρού, σε μια μεγάλη αίθουσα, όπου ο crew manager πήρε τον λόγο με τρόπο που προμήνυε την κατάληξη μου:

16/08/2017 - 13:24Τα σύκα

Αλήθεια, αν σου έλεγαν να βρεις τη γεύση του καλοκαιριού, ποια θα σου ερχόταν πρώτη να πεις; Εγω θα έλεγα σύκο. Μα θα μου πεις γιατί όχι καρπούζι, γιατί όχι πεπόνι, ροδάκινο ή σταφύλι; Γιατί όχι άλλα τόσα....ναι οκ.

Θα έλεγα σύκο και δεν το παίρνω πίσω ό,τι κι αν πεις και θα σου εξηγήσω αμέσως το γιατί:

Τελευταία γκρινιάζω πολύ. Πολλές φορές μου φταίνε όλα και όλοι. Με βεβαιωμένα πλέον συμπτώματα γεροντοκορισμού και το αξίωμα πως τα ξέρω όλα, τα βάζω και με τους διοργανωτές των πανηγυριών.

«Χόρτα με λεμόνι, θα της τα πας που της αρέσουν; Μόλις τα έβρασα». Το κοριτσάκι πήρε το πιάτο κι απομακρύνθηκε κάτω απ’ τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Περπάτησε για λίγη ώρα στο χωματόδρομο έως εκεί που ξεκινούσε το μονοπάτι για το σπίτι. Το κοίταξε από χαμηλά, πέτρινο ασοβάτιστο με πύργο. Χωρίς ίχνη ζωής.

Σελίδες