Ξέρεις τώρα, έχεις ακούσει για μεγάλες στιγμές με άτσαλα κορμιά κι αδέξια φιλιά κι εφηβικές πρωτιές αλλά που μάλλον είναι ενήλικες μνήμες, για εκείνα τα καλοκαίρια που η θάλασσα ήταν ζεστή, το καρπούζι κόκκινο, το ψάρι φρέσκο και η κατάψυξη πάντα γεμάτη με παγάκια. Ναι, σίγουρα, πάντα έτσι εύκολα συμβαίνουν τα πράγματα…
Καθώς καθάριζε τ’ αυγά που τους ετοίμαζε, γελούσε. Ξυπόλητη, να στέκεται όρθια στο πέτρινο πάτωμα, μπροστά από το ξύλινο τραπέζι της κουζίνας της. Κότες μπαινόβγαιναν ανενόχλητες, ψάχνοντας για κανένα ψίχουλο. Που και που ξεπρόβαλε ο λεπτός της αστράγαλος, κάτω απ τη μακριά της φούστα για να τους ρίξει μια χαϊδευτική κλοτσιά.
Καλές οι ιστορίες έρωτα, δε λέω, αν και δεν είναι το φόρτε μου. Είναι θυελλώδεις και φουρτουνιασμένες, βουτηγμένες στο ασίγαστο πάθος και στην απελπισία, και, ταυτόχρονα, αστείες μέχρι δακρύων για τους έξωθεν παρατηρητές. Κάθε μία μοιάζει μοναδική, αλλά και αναπόφευκτα προβλέψιμη, γιατί είναι αυτή η ανθρώπινη μοίρα που καταφέρνει να μας ισοπεδώνει ανελέητα όλους εξίσου κι ας νομίζει ο καθένας μας πως ο δικός του ο καημός είναι ο πιο μεγάλος.
Θετικά είναι τα αποτελέσματα της πολύμηνης έρευνας που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα σπιτιών της Ικαρίας ακόμα μάλιστα και στις περιοχές γύρω από τις ραδιούχες ιαματικές πηγές. Σύμφωνα με την έρευνα, οι συγκεντρώσεις ραδονίου στο σύνολο των σπιτιών που μετρήθηκαν δεν υπερβαίνουν ούτε τα πιο αυστηρά όρια, όπως αυτά καθορίζονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Η αλήθεια είναι πως ο μεγαλύτερος μου έρωτας ήταν πάντα το νησί. Aς ήμουν και «ξενάκι», σχετικό κi αυτό! Ναι, δεν έζησα ποτέ εκεί κi ακόμα και η πιο χαρακτηριστική «Καριωτίνα» που ξέρω, το Ευτυχιώ μας - η γιαγιά, δηλαδή η μικρή Ευτυχία γιατί μεγάλη ήμουν εγώ!- έφυγε κορίτσι σχεδόν για την Αλεξάνδρεια.