Γεννήθηκα το 1922 στους Φούρνους και σε ηλικία τεσσάρων ετών έφυγα μαζί με τους γονείς μου για την Ικαρία. Όταν φθάσαμε εκεί, μείναμε στον Εύδηλο σε ένα χωριό στην άλλη άκρη του νησιού.

Είχα άγχος. Πάλι. Εντάξει, όχι πολύ αλλά όπως και να το κάνουμε πήγαινα να δω μια παράσταση που εν μέρη την είχα γράψει κι εγώ! Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα το ζήσω αυτό. Ψέματα, το είχα φανταστεί.

Η Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας συνεχίζει και φέτος τη διοργάνωση του (έκτου) μουσικού σεμιναρίου στις φιλόξενες αυλές που το υποδέχονται στον Άι-Γιάννη στις Ράχες.

Τις περισσότερες φορές στις ελεύθερες πτήσεις μας, η Ικαριά είναι σε πρώτο πλάνο. Σήμερα όμως ήταν στο φόντο της σκέψης μου γιατί η έμπνευση ήρθε από την άλλη ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μάνη˙ αυτόν τον ξερότοπο με την άγρια ομορφιά –μιλάω για τη Λακωνική, Μέσα Μάνη-, τους πύργους και τους ανθρώπους που έχουν μάθει να αρκούνται στα λίγα, ως γνήσιοι Λάκωνες, και να μη σκύβουν το κεφάλι στον ήλιο και την πέτρα.

Οι λέξεις! Οι λέξεις έχουν κίνηση. Έχουν ενέργεια και ζωή. Οι λέξεις θεραπεύουν! Αυτό κάνουν οι λέξεις. Όταν κάποιος τις έχει ανάγκη, έρχονται κοντά του, ξαπλώνουν με ηδυπάθεια και χάρη και αρχίζουν να χορεύουν, ανασταίνοντας απουσίες.

Άκου να δείς τώρα! Πριν καμιά δεκαριά μέρες παίρνω ένα mail που πάνω κάτω έλεγε τα εξής: «Αγαπητή κυρία Θεοδώρου, καλημέρα. Σας γράφω εκ μέρους της θεατρικής ομάδας Ιδέα του Κώστα Γάκη και ετοιμάζουμε μία παράσταση για την Ικαρία με αληθινές ιστορίες και θα θέλαμε την άδειά σας να χρησιμοποιήσουμε δυο από τα άρθρα σας στο ikariamag».

Ο σκάρος, Σπαρίσωμα το κρητικόν (Sparisoma cretense), είναι γνωστό και νόστιμο ψάρι της θάλασσάς μας. Το αρσενικό έχει χρώμα μαυροπράσινο, μολυβί. Το θηλυκό είναι πολύχρωμο με κυρίαρχο το κόκκινο χρώμα. Η καλύτερη εποχή του είναι Μάιος-Ιούνιος. Είναι το μόνο ψάρι που τρώγεται, "σύσκατο", με τα εντόσθια του, αφού βγει μόνο η χολή του. Φυσικά τρώγεται ψημένο στα κάρβουνα, αν και έχω δοκιμάσει και μαγειρευτό με ντομάτα, νοστιμότατο.

Ζηλεύω τις γιαγιάδες των 80 χρόνων. Τις γιαγιάδες που κάθονται σε μπαλκόνια, σε αυλές, πίνουν καφέ και καθαρίζουν αμύγδαλα. Βάζουν μια χούφτα στο χέρι σου. Δεν τις ζηλεύω όλες. Δεν τις γλυκοκοιτάζω για τα χρόνια τους. Μόνο τις χορτασμένες από ιστορίες, αγκαλιές, χορούς.

Ο Δημήτρης Θέμελης, ένας μεγάλος καλλιτέχνης, πολυγραφότατος μουσικοσυνθέτης, μουσικολόγος της δυτικής και ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, βιολιστής και μεγάλος παιδαγωγός, έφυγε από την ζωή στις 11 Ιουνίου στην Θεσσαλονίκη, στην πόλη που γεννήθηκε πριν 86 χρόνια.

Η Σουσάνα, που λες, ήτανε μια αιθέρια ύπαρξη που έζησε στο νου ενός συμπατριώτη μας από την Πλαγιά τον περασμένο αιώνα. Σαν γιόρταζε κανείς άγιος, ο εμπνευστής της την κουβαλούσε πηγαίνοντας με τα πόδια στο πανηγύρι, την κουβαλούσε και τη γνώριζε στους συμπατριώτες του. Αργότερα την έμαθαν όλοι, την αγάπησαν κι αποζητούσαν με λαχτάρα να την ξαναδούν.

Σελίδες

ikariastore banner