ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Γιάννη Κέφαλου

Ο Γιάννης Κέφαλος γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Τόμας Έλιοτ και με αυτόν τον τρόπο έφερε σε ισορροπία τη μεγάλη απώλεια ενός ξεχωριστού πνεύματος. Είναι πάντοτε busy, οι ασχολίες του δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι πρόεδρος του συλλόγου για την προστασία της κίτρινης πυγολαμπίδας, έχει και απόχη. Είναι αντιπρόεδρος του σωματείου για την αναπαραγωγή της σπάνιας αλεπούς, εκείνης της πονηρής. Δεν το ομολογεί ποτέ γιατί φοβάται μην τον χαρακτηρίσουν καρεκλοκένταυρο και διπλοθεσίτη. Όταν έχει όρεξη για πλάκα, παίζει μαξιλαροπόλεμο γιατί το paintball είναι αμερικανόφερτο και βάρβαρο για τα γούστα του. Λατρεύει το σουφικό και τους μανίτες και δεν τρώει ποτέ γρήγορο φαγητό.

του Γιάννη Κέφαλου

22/03/2011 - 23:25H Αποκάλυψη

Το έχουν, λέει, έξι εκατομμύρια Έλληνες και πολύ σύντομα θα το έχουν και οι υπόλοιποι. Δε θέλει πολύ κλικ κλικ. Άρα, σκέφτηκα, το λίγο που θέλει το έχω.

Κατέβασε τα χέρια σου. Μην ντρέπεσαι. Έτσι είσαι κι αυτό δεν αλλάζει. Ακόμα κι αν νομίζεις ότι δεν είσαι όμορφη, ακόμα κι αν βρίσκεις ανύπαρκτα ψεγάδια, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που σε θέλει πολύ. Κάποιος που σε βρίσκει από ελκυστική έως πανέμορφη.

02/03/2011 - 22:00Η Σύσκεψη

Χτύπησε το τηλέφωνό μου κι από την ανοιχτή ακρόαση άκουσα τη διαταγή: «Στην αίθουσα συνεδριάσεων, σε μισή ώρα». Σκέφτηκα ότι θα έχουμε πάλι δράματα και σηκώθηκα να φτιάξω τη γραβάτα και να πάρω έναν καφέ από το κυλικείο πριν τη συνάντηση. Το φωτοκύτταρο διάβασε το περπάτημά μου και μου άνοιξε στη θέα του μεγάλου μακρόστενου τραπεζιού και του ήλιου πάνω από το Σαρωνικό.

20/02/2011 - 20:05Χάσμα γενεών

Με τις αγροτικές δουλειές της άνοιξης έκοψα το χέρι μου και πήγα στο νοσοκομείο. Μου ‘ρχόταν να σαρτέρω απ’ τον πόνο αλλά επειδή αυτό δε θα με ανακούφιζε, συγκρατιόμουν.

Έφυγα από το Κιροβακάν με μεγάλα όνειρα και σπαραγμό ψυχής. Ήταν μονόδρομος και δεν αφορούσε το καλύτερο μέλλον. Απλώς έπρεπε να έχω ένα μέλλον. Στις Ποντιακές Άλπεις βρήκα πολλά χιόνια και κρύο αλλά συνέχισα να προχωράω χωρίς να κοιτάξω πίσω ούτε μια φορά. Όταν έφτασα στον Έβρο είχα πνευμονία και κρυοπαγήματα. Τώρα κάθομαι σε αναπηρικό καροτσάκι, το δεξί πόδι μου λείπει από τον αστράγαλο και το άλλο από το γόνατο.

Την άνοιξη κλείνω δώδεκα χρόνια στην Αθήνα. Το πρωί ζητιανεύω και το βράδυ πάω στο σχολείο. Πέρσι τελείωσα δύο τάξεις μαζί. Τι να κάνω; Θα είμαι καθηλωμένος για όλη μου τη ζωή, ο μόνος τρόπος να δουλέψω είναι να μάθω γράμματα.

Απλώνω το χέρι κι ευτυχώς, πάντα μου δίνουν κάτι. Καμιά φορά αυτό που περισσεύει το στέλνω στ΄αδέρφια μου. Αν μπορέσω θα ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο κι ευτυχώς, έχω ακόμα πολλή δύναμη στα χέρια και στην καρδιά. 

Πρέπει να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά. Για να ακριβολογώ τα πράγματα είναι όλα στη θέση τους γιατί μου αρέσει η τάξη αλλά πρέπει να οργανώσω τις επιθυμίες και τους στόχους μου για τη νέα χρονιά. Συνήθως μεταφέρω από το προηγούμενο έτος, από την «προηγούμενη χρήση» όπως λένε και οι λογιστές, όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να κάνω. Με το ίδιο σκεπτικό, με μεγάλη ευλάβεια, μετέφερα εκκρεμότητες από το ’09 στο ’10, από το ’08 στο ’09 και πάει λέγοντας. Άρα η λίστα είναι πλέον μακροσκελής και αναγκαστικά διαγράφω, συχνά με λύπη.

Αρχικά λέω να κάνω μερικές αγορές. Ανάμεσά  σε αυτές θα είναι κάτι πολύ ακριβό, οτιδήποτε, για να μην απογοητεύσω τις αγορές που με θέλουν συνεπή καταναλωτή. Μία φίλη λέει διαρκώς «ψωνίζω, άρα υπάρχω». Έτσι αποφάσισα να την μιμηθώ κάνοντας μία σκέψη παραπέρα. Περνούν από τη ζωή μου διάφορα πρόσωπα, έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές το κάνουν εντελώς αθόρυβα και άλλοτε γίνονται πολύ θορυβώδεις, στα πλαίσια των μικρών επαναστάσεων που τους επιτρέπεται ακόμα να κάνουν. Σ' αυτά τα πρόσωπα δεν έχω κανένα δικαίωμα επιρροής ή εξουσίας κι έτσι είναι το σωστό. Μπορώ όμως να αγοράζω ό,τι θέλω για να υπάρχω σ’ αυτόν τον κόσμο των προβληματικών σχέσεων. Είναι το καλύτερο υποκατάστατο. Μπορώ να ξοδέψω όσα θέλω, όποια στιγμή θέλω, χωρίς να με κατηγορήσουν, να με επικρίνουν ή να με επιβραβεύσουν. Μπορώ να κάνω χρήση ή κατάχρηση ενός προϊόντος, να το φθείρω, να το σπάσω ή να το χαρίσω με την ίδια ευκολία.  

Παλιότερα έψαχνα τη φλόγα και την ικανοποίηση στα πρόσωπα, έστω για ένα τους κατόρθωμα, για τη μία και μοναδική τους νίκη. Οι νίκες λιγοστεύουν και τα πρόσωπα αφήνονται να γίνουν πιο θλιμμένα οπότε αρκούμαι να επιβεβαιώνομαι μέσα από την αγοραστική μου δύναμη. Ξοδεύω για να μπορώ να χαμογελώ και χαμογελάω γιατί μπορώ να ξοδεύω. Όλα έχουν γίνει πουτάνα, οπότε πληρώνω για να μπορώ να τα έχω. Δεν ακούγεται ρομαντικό αλλά είναι ένας τρόπος για να ζω πιο ανώδυνα. Αναλώνομαι για να βρω τα νέα επιτεύγματα της τεχνολογίας και για να σκεφτώ πώς θα τα αποκτήσω. Αμέσως μετά αναλώνομαι, χωρίς να ικανοποιούμαι με τίποτα, για να βρω τρόπο να τα αντικαταστήσω.

Αγαπητέ μου αϊ-Βασίλη, με λένε Κώστα, είμαι τόσο χρονών που δε με συμφέρει να το θυμάμαι και κατάγομαι από ένα χωριό που δε θέλω να θυμάμαι γιατί μου χαλάει το image.

16/12/2010 - 13:51Περί επάρκειας

Ήταν ένα ζεστό απόγευμα και ο Σωκράτης έκανε το συνηθισμένο του περίπατο. Πλάι του βάδιζαν ο Λύσις και ο Κτήσιππος με τους οποίους την προηγούμενη μέρα είχε μια συζήτηση έξω από το γυμναστήριο για τη φιλία.

02/12/2010 - 18:46Η παρεξήγηση

Ο Κώστας, ο Νίκος και ο Παντελής ξόδεψαν το απόγευμα στο ρουμάνι, κάτω από τις κουμαριές και τους πρίνους, ψάχνοντας για μανίτες.

22/11/2010 - 20:52another brick in the wall

Ήρθε η ώρα να μετρήσουμε τα κουκιά μας, στη θεωρία και στην πράξη…

Σελίδες

ikariastore banner