ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Γιάννη Κέφαλου
του Γιάννη Κέφαλου
Εντάξει, έχουμε πλέον καταλήξει. Οι ευθύνες έχουν αποδοθεί αλλά οι ένοχοι αναζητούνται. Τη Δευτέρα έφταιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι με τα πολλά και παχυλά επιδόματα. Πριν συμπληρωθεί εικοσιτετράωρο μάθαμε ότι έφταιγαν εκείνοι που εισέπρατταν με εξουσιοδότηση τη σύνταξη της προ εικοσαετίας αδικοχαμένης γιαγιάς.
Βρίσκεσαι σε κάποιο από τα πολλά πανηγύρια της Ικαριάς, έχεις πιει τα κρασιά σου και πλησιάζει η στιγμή που θα σηκωθείς να χορέψεις τον πρώτο καριώτικο. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Για να πάρεις τον τίτλο του άξιου χορευτή αλλά και για να το χαρείς χρειάζεσαι οδηγίες και συμβουλές συμπεριφοράς:
Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι βρίσκονται σε μία φάση της ζωής τους που είναι λιγότερο ενεργοί και σχεδόν καθόλου παραγωγικοί. Ανατρέχουν λοιπόν νοσταλγικά στο παρελθόν τους, σε εποχές δόξας που κατά τη γνώμη τους διέπρεπαν. «Τις πέτρες έστυβα, και πού ‘σαι, μετά, όλη τη νύχτα γλέντι» ή «αχ, καημένη να μ’ έβλεπες εμένα να χορεύω!».
Το πρωί το ημερολόγιο θα γράφει 21 Ιουνίου, θα χαράξει η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και επιλέγεις να είσαι σ’ ένα χώρο που να ξεχωρίζει, που να έχει συμβολισμό αλλά κυρίως να έχει ενέργεια. Ο ορίζοντας είναι ακόμα μαύρος, νυχτερινός. Φυσάει και έχει ψύχρα. Ο αέρας κάνει το δέρμα να ανατριχιάζει και τη μύτη να καίει από τη μυρωδιά της σκοινιάς και της θρίμπης. Σιγά σιγά η νύχτα παραμερίζει διακριτικά.