Αυτή τη φορά, αυτή τη χρονιά, τούτο το καλοκαίρι είπα να κρατηθώ. Παρόλο που ήμουν γεμάτος λαχτάρα, δεν κατέβηκα στο λιμάνι. Δεν ήθελα να προσπαθήσω ξανά να αναγνωρίσω τους δικούς μου ανθρώπους ανάμεσα σε πολύχρωμα σακίδια και κάτω από καπέλα, στο συνωστισμό και στη βιασύνη της μπουκαπόρτας. Δεν ήθελα, τη στιγμή που είμαι έτοιμος να δώσω τις πιο σφιχτές μου αγκαλιές, ν’ ακουμπήσω στα μάγουλα που κολλάνε μετά το πολύωρο ταξίδι και την αλμύρα, ν’ ακυρωθούν όλα από τη σφυρίχτρα του αγανακτισμένου λιμενάρχη και το «κάνε στην άκρη, αυτοκίνητο».

Εντάξει, η ελπίδα έρχεται. Πώς όμως; Έρχεται σαν το μετανάστη που κινδυνεύει, που ρισκάρει ακόμα και τη ζωή του για να καταλήξει στο κέντρο της Αθήνας ή στο κέντρο υποδοχής μεταναστών κάποιου νησιού. Που απογοητεύεται, εγκλωβίζεται και περιμένει.

Να δει τα μηνύματα, να συνδεθεί λίγο στα μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης για να μην καθυστερήσει να διαβάσει την μπούρδα που έγραψε ο «Φτερωτός Θεός» και η «Ασταναπάνε». Ο «Ατσαλιένιος» και το «Αγαπουλίνι» ευτυχώς δε γράφουν τίποτα (για το ναρκισσισμό τους), μόνο φωτογραφίες ανεβάζουν.

Τέντες, σκοινιά, πολύχρωμες πλαστικές σακούλες κάθε μεγέθους, κατσαρολάκια στην άμμο, ψηλή συγκέντρωση ανθρώπων που αγαπούν τη φύση. Αυτή ήταν η εικόνα στις περισσότερες παραλίες της ΒΔ Ικαρίας.