Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι βρίσκονται σε μία φάση της ζωής τους που είναι λιγότερο ενεργοί και σχεδόν καθόλου παραγωγικοί. Ανατρέχουν λοιπόν νοσταλγικά στο παρελθόν τους, σε εποχές δόξας που κατά τη γνώμη τους διέπρεπαν. «Τις πέτρες έστυβα, και πού ‘σαι, μετά, όλη τη νύχτα γλέντι» ή «αχ, καημένη να μ’ έβλεπες εμένα να χορεύω!».

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον πληγωμένο εγωισμό του Νεοέλληνα που μέσα στη γενικευμένη παρακμή θυμάται το αθάνατο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Θυμάται πως τότε που εμείς σμιλεύαμε τα μάρμαρα οι «άλλοι» ήταν ακόμα στα δέντρα. Θυμάται πολλά κλισέ που τον βοηθούν, έστω και στιγμιαία, να αισθανθεί ψηλότερος και σπουδαιότερος. Ανασύρει τους εμπνευστές της δημοκρατίας, τους πατέρες της φιλοσοφίας και τους πρώτους επιστήμονες.

Ελαφρώς μοιρολάτρες και αρκετά αδρανείς θυμόμαστε όσους έμειναν στην ιστορία για τα λόγια ή τις πράξεις τους. Μνημονεύουμε όσους έκαναν την υπέρβαση ελπίζοντας ότι θα τα καταφέρουν ακόμα κι όταν φαινόταν πως δεν υπάρχει καμία λύση. Ζηλεύουμε την τόλμη και τη γενναιότητα που μας λείπει και ευτυχώς που δε θα μας χρειαστεί ποτέ (;) γιατί η μεταπολιτευτική νιρβάνα τις έχει κάνει παγωτό με ζελέ. 

Με την ίδια αναγωγή, κι εδώ στο νησί, θυμόμαστε συχνά την Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας. Επειδή η σκέψη μας επηρεάζεται και από τα μελτέμια, ανασύραμε το θέμα του δημοψηφίσματος με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την απελευθέρωση. Αυτό βέβαια στα προηγούμενα χρόνια που μπορούσαμε να το συζητάμε με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης και του «θα». Εφέτος δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου. Να ζητήσουμε τι; Να ανεξαρτητοποιηθούμε και να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις; Δεν τις έχουμε καν μετρήσει!

Δεν υπάρχει δήμαρχος, βουλευτής ή πρωθυπουργός που θα μας σώσει. Η σωτηρία της Ικαριάς βρίσκεται μόνο στη γη της και στη φροντίδα που της χρειάζεται αλλά και της αξίζει. Η φύση της, η ιστορία της, οι παραδόσεις και τα έθιμα είναι ανεκτίμητοι θησαυροί εκτεθειμένοι και διαθέσιμοι στους κατοίκους της που δείχνουν όμως διστακτικοί μπροστά στις πρωτοβουλίες. Ας ξεκινήσουμε από αυτά και μετά βλέπουμε.

Για κάποιους η επέτειος είναι τα γενέθλια της απελευθέρωσης, για άλλους είναι το μνημόσυνο της επανένωσης. Ευτυχώς τα κεράκια μπαίνουν παντού, όποιος θέλει τα βάζει στην τούρτα του και όποιος θέλει τα βάζει στα κόλλυβα.

Ραντεβού λοιπόν στις 17 του Ιούλη στις πλατείες των χωριών μας. Ας γιορτάσουμε όσο θέλουμε αλλά να θυμόμαστε ότι όσο αμελούμε το χρέος μας τόσο αυτό βαραίνει περισσότερο. Ας θυμόμαστε επίσης ότι η ανεξαρτησία (όσο και η σκλαβιά) είναι στο μυαλό και όχι στα χαρτιά.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.