Άπειρα τα διπλά μηνύματα σ’ αυτή τη ζωή. Απ’ την μέρα που γεννιέσαι, ζεις μέσα σ’ αυτά. Μη πέσεις και χτυπήσεις γιατί θα στις «βρέξω» ( μα αφού δεν θέλεις να πονέσω γιατί να μου τις «βρέξεις» κι από πάνω;) Αν δεν φας το φαί σου, δε θα σ’ αγαπώ (μα τελικά μ’ αγαπάς και θέλεις να τρώω ή δε μ’ αγαπάς;)
Η παροιμία λέει ότι με την είσοδο του Φλεβάρη μπορούμε να περιμένουμε το καλοκαίρι. Οι αμυγδαλιές εφέτος άνθισαν με τρεις βδομάδες καθυστέρηση. Φαινομενικά δε μοιάζει με μεγάλη διαφορά ούτε ποτέ την προσέχουμε. Απλώς, κάποια στιγμή μες στο χειμώνα, το μάτι μας πέφτει πάνω σ’ αυτό το ξερό δέντρο, φορτωμένο με τα λευκά του άνθη.
Σε ένα μίνι μάρκετ της Ικαρίας, μελετώ τις ετικέτες διάφορων προϊόντων, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω το νόημά τους. Έχουν περάσει τρεις μέρες από τότες που άφησα πίσω τον Έλληνα άντρα μου στη Νέα Υόρκη και έπεσα με τα μούτρα σε ένα τοπικό φροντιστήριο γλώσσας. Νιώθω λίγο έξω από τα νερά μου. Όμως τότε εμφανίζεται μια ηλικιωμένη γυναίκα και με σώζει, εξηγώντας μου τι είναι αυτά που κοιτάω. Μετά από μια σύντομη αλλά και ενδιαφέρουσα συνομιλία στα ελληνικά, φεύγω με μια σακούλα με λαχανικά – και με μια συνταγή της νέας μου φίλης για φάβα. Αρχίζω να νιώθω σαν στο σπίτι μου.
Είχα να πάω από το Σεπτέμβρη του 2011 στην Ικαρία. Ξαναπήγα το Σεπτέμβρη του 2012. Έμεινα πολύ λίγο, είδα από κοντά τις φυσικές καταστροφές (γιατί το 2011 πήγα για μια βάφτιση και απλώς τα πέρασα τέλεια), έτρεχα ολημερίς να δω τι επεισόδια έχω χάσει στο νησί και τέτοια αγχωτικά πράγματα. Δεν μπορώ να πω ότι το απόλαυσα αυτό το τελευταίο μου ταξίδι στο νησί...
Το δέρμα που κατοικώ -έτσι λέει και ο Αlmodovar- έχει πάνω χαραγμένη μια λέξη. Με μελάνι. Δεν έχει το χρώμα που έχουν τα νερά γύρω γύρω απ το νησί. Και δεν έχει ούτε τη μυρωδιά του χορταριού που χώνεται στα ρουθούνια, μόλις κάνεις δυο βήματα απ’ τους κάβους. Είναι απλώς μία λέξη που κρύβει μέσα της, αφορμές για να μεγαλώνω με μια θύμηση.
«Θα γυρίσουμε στην αγροτιά και στο από την παραγωγή στην κατανάλωση»', «Τα δύσκολα δεν έχουν έρθει ακόμα», «Μάθε τέχνη κι άστηνα»… Με όλα τούτα, βρήκα κι εγώ πολύ καλή την πρόταση να κατέβω για «μανίτες» στα ρουμάνια του Καταφυγιού, με ντόπιους φυσικά που γνωρίζουν! Πρέπει να μάθω κι εγώ… για να μη με βρει η Κρίση!