Από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα μόνιμα στην Ικαρία έως τώρα που πηγαίνω μονάχα κάθε καλοκαίρι, θα κανονίσουμε με αγαπημένες φίλες Καριώτισες να πιούμε το καφέ μας στην «πλάκα». Δεν σας μιλώ για κάποια καφετέρια, ούτε για κάποιο μαγαζί.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο νησί. Ήταν πριν από πολλά χρόνια και είχα φτάσει κάπου στις τρεις το πρωί, μετά από περίπου δεκατρείς ώρες ταξίδι με ένα καταραμένο καρυδότσουφλο, βρώμικο και πανάκριβο από τότε ακόμα, ιδανικό για να με προϊδεάσει για την εικόνα που θα συναντούσα.

Κάτι με τάραξε όταν μια φίλη, γέννημα θρέμμα της πόλης χωρίς καταγωγή από κάποια επαρχεία, πάνω σε μια συζήτηση μου είπε ότι δεν αναγνώριζε τα δέντρα. Έμεινα σιωπηλή. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις οι παιδικές αναμνήσεις σού στοιχειώνουν το μυαλό. Πόσα ακόμη άραγε δεν ήξερε...; Ήθελα να της πω πολλά. Να της περιγράψω πως είναι να μεγαλώνεις στην φύση.

Δε μπορώ τώρα είναι τα χέρια μου στη ζύμη, φτιάχνω λουκουμάδες με μέλι καριώτικο γιατί περιμένω τους θείους σου -πόσος άρτος περισσεύει στον οίκο του πατρός σου, πετάχτηκε ο πατήρ- κι έπειτα πάλι τζάκι με παρέα, πάλι παρέα με τζάκι.

Ένα μακρινό καλοκαίρι βουτήξαμε με την ξαδέρφη μου τη Ρένα το στρώμα να κολυμπήσουμε στην παραλία του χωριού, που τότε ακόμα ήταν παραλία με άμμο και βότσαλα και βράχια για ωραίες βουτιές.

Πριν από αρκετά χρόνια περιήλθε στην κατοχή της μάνας ένα σπίτι στον Ξυλοσύρτη. Ήταν ρημάδι. Μέσα είχε ένα δέντρο φυτρωμένο.

Φάνηκε, φάνηκε! Κάποιος έδωσε το σύνθημα καθώς η πλώρη του «Ικάρου» μόλις ζύγωσε το Φάρο του Κάβο Πάπα!

Για σβήσετε τα φώτα, να δούμε, μας βλέπουνε στους Φούρνους; Για να δούμε... Σβήστε τα όλα, ναι, ναι και εκείνα… όλα, όλα, ΟΛΑ… Ε, και για ελάτε σιγά σιγά στην πίστα που έχει κάτι να δείτε… Κάτι θα γίνει παιδιά μου στη πίστα… Ελάτε, ελάτε.

Απουσιάζεις και σε συγχωρώ, γιατί μόνο εκεί ανταμώνουμε. Στη συγχώρηση. Όλα τα χωρεί. Στρέφω με πείσμα το βλέμμα μου στη μεγαλόπρεπη βουτιά του ήλιου στο πέλαγος –εκεί που έπεσε ο «φτερωμένος», εκεί που βασιλεύει και σιγάζει κάθε νοσταλγού η ψυχή…και περιμένω.

Κάθε φορά που γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, στο πρώτο "άβολο" μισάωρο της γνωριμίας πέφτουν πάντα οι ίδιες ερωτήσεις. Ξέρεις, "τι δουλειά κάνεις;", "που μένεις;", "από που είσαι;" κλπ κλπ...

Αφότου απαντήσω λοιπόν, οι αντιδράσεις είναι σχεδόν οι ίδιες κάθε φορά..Ας τα πάρουμε ένα ένα:

Σελίδες

ikariastore banner