Άντε, φύγατε και οι τελευταίοι. Κατεβήκαμε στο λιμάνι και σας ξεπροβοδίσαμε. Σας κουβαλήσαμε τα πράγματα ως την προβλήτα, σας τα βάλαμε και μέσα στο γκαράζ. Σας φιλήσαμε σταυρωτά, και δεν σας ρωτήσαμε πότε θα ξανάρθετε. Γιατί ξέρουμε. Θα ξανάρθετε με την πρώτη ευκαιρία.

Στη γραμματική όταν μιλάμε για ετυμολογία μιας λέξης εννοούμε πως ψάχνουμε βαθιά στο χρόνο για τη ρίζα της, την ιστορία της και εντέλει τη σημασία της. Η αναζήτηση της αλήθειας μιας λέξης είναι ένα ταξίδι στη γνώση και στο παρελθόν αλλά κυρίως είναι μια περιπέτεια.

Μια μέρα θα γεράσουμε, τουλάχιστον όσον αφορά στα χρόνια που περνούν και μετρούν στην ταυτότητα μας. Μπορεί να γίνουμε αδύναμοι, να έχουμε δυσκολία στο περπάτημα και να δυσκολευόμαστε στη διαχείριση της καθημερινότητάς μας. Αλλά πάντα θα υπάρχουν και αυτές οι στιγμές που η ηλικία, το βάρος της πείρας μας, απλώς θα ρέει.

Η Ικαρία γνωστή για τα πανηγύρια της το καλοκαίρι, τον Ίκαρο και για τους αιωνόβιους ανθρώπους της και τα μυστικά της ικαριώτικης μακροζωίας, αποτέλεσε για μένα πρόσκληση να την επισκεφθώ.

Εχω καιρό που δεν τόχω κάνει... είναι τώρα κάμποσα χρόνια που δεν έχω γράψει ερωτικά γράμματα... και δεν έχω εμπειρία στο να μιλάω για την αγάπη μου δημόσια. Μα τώρα πρέπει να το κάνω....

01/06/2015 - 01:23H άφιξη

Το πλοίο, αφού λικνίστηκε για μερικές ώρες ρυθμικά στον ρυθμό των κυμάτων, που στο Ικάριο είναι συνήθως μεγάλα όταν φυσάει ο βοριάς, έφτασε στο λιμάνι του Ευδήλου. Μαύρα μεσάνυχτα.

-Τα καλά μου, ναι να φορέσω τα καλά μου, ωστόσο θα πρέπει να χωρέσουν και τα φτερά μου! Τέτοιες σκέψεις έκανε πριν ξεκινήσει μια ελεύθερη πτήση. Ντύθηκε λιτά και άνετα, ξεκρέμασε τα φτερά του από τον τοίχο, τα έστρωσε όμορφα στους ώμους του και αφού τα έδεσε και τα εφάρμοσε δυνατά πάνω του, πήρε φόρα, έτρεξε με δύναμη στον αεροδιάδρομο και μ’ ένα δυνατό φτερούγισμα βρέθηκε στον αέρα! Τσίουου…

Μπήκε ο Μάης με φόρα. Ήταν βαρύς ο χειμώνας και βιάστηκε να μας προλάβει λίγο πριν την κατάθλιψη. Σου λέει δεν έχω περιθώρια, στενέψανε τα όρια, παλιόκαιρος τέλος. Και μέσα σε μια βδομάδα, ό,τι ήταν πιεσμένο στη φύση, απελευθερώθηκε.

Μια εικόνα του φίλου ταξιδευτή εικονολάτρη: το πετρόκτιστο σπιτάκι με συντροφιά την άνοιξη. Στο νησί! Δε θέλει και πολύ ο νους να σαλπάρει...

Εντάξει, η ελπίδα έρχεται. Πώς όμως; Έρχεται σαν το μετανάστη που κινδυνεύει, που ρισκάρει ακόμα και τη ζωή του για να καταλήξει στο κέντρο της Αθήνας ή στο κέντρο υποδοχής μεταναστών κάποιου νησιού. Που απογοητεύεται, εγκλωβίζεται και περιμένει.

Σελίδες