Τον συνάντησα αναπάντεχα, στο αρχαιολογικό μουσείο της παλιάς πόλης του Αμμάν, στο Citadel, στην Ιορδανία.

Περπατούσα στις λιγοστές, μικρές αίθουσες του μουσείου, με βήμα αργό και βαρύ, καθώς η ξενάγηση που είχε προηγηθεί κάτω από τον καυτό ήλιο μας είχε κουράσει όλους – όλη η παρέα γύριζε στα δωμάτια με μια αίσθηση «αγγαρείας», να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά για να μην πούμε ότι φτάσαμε μέχρι εκεί και φύγαμε άπραγοι...

Κι έφτασα στο τελευταίο δωμάτιο, στο πολύ πολύ βάθος. Το μάτι έπεσε κατευθείαν στις μεγάλες σαρκοφάγους που δέσποζαν στο χώρο. Και κει, σε μια γωνίτσα, κυριολεκτικά, στεκόταν αυτός. Ο Δαίδαλος.

Ξαφνιάστηκα. Αιφνιδιάστηκα. Τι ήθελε ο Δαίδαλος στην Ιορδανία; Πώς βρέθηκε εκεί; Και πώς γίνεται, ακόμα κι εκεί, να βρίσκεται παραπεταμένος σε μια γωνιά;

Άρχισα να σκαλίζω τη μνήμη μου για να δω αν έχω συναντήσει πουθενά αλλού στην Ελλάδα άγαλμα του Δαιδάλου. Άδικος κόπος. Καμία μνήμη.

Μόνο μια σκέψη, που χρόνια τώρα τριβελίζει στο μυαλό μου, επέστρεψε: Πόσο κρίμα αυτός ο ήρωας να έχει μείνει αφανής, κομπάρσος στη σκιά του γιου του!

Αυτός που, σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν μέγας εφευρέτης, αρχιτέκτονας και γλύπτης, δημιουργός πολλών σπουδαίων έργων, με ένα από τα κορυφαία του τον Λαβύρινθο του Μινώταυρου στην Κρήτη.

Αυτός που για να σώσει τον γιο του έβαλε όλη του τη φαντασία, τη μαεστρία, την τέχνη για να φτιάξει τα φτερά από κερί και πούπουλα. Που συμβούλεψε το παιδί να μην πετάξει χαμηλά και βραχούν τα πούπουλα και μουλιάσουν ή πολύ ψηλά για να μην λιώσει το κερί. Που τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε με το γνωστό αποτέλεσμα...

Ο Δαίδαλος, μετά τη φυγή του από την Κρήτη, βρήκε καταφύγιο στη Σικελία, όπου μεγαλούργησε για άλλη μια φορά, στο πλευρό του βασιλιά Κώκαλου, ζώντας όμως με το βάρος του χαμού του Ικάρου.

Κανείς μύθος, ποτέ, δεν μίλησε γι’ αυτό τον ήρωα, τον πατέρα, που έζησε τον μεγαλύτερο πόνο, αυτόν που όλοι λένε ότι είναι ο χειρότερος – να φεύγει το παιδί και να μένει πίσω ο γονιός...

Στη σκιά του μύθου πάντα, ο Δαίδαλος.

Γι αυτό κι εγώ γράφω για εκείνος αυτές τις λιγοστές γραμμές. Να, κάπως νιώθω ότι του τις χρωστάμε.

Ρένια Τσιτσιμπίκου
reniatsi@yahoo.gr

Ελεύθερη πτήση για τον Δαίδαλο: Η σιωπή της Ναυκράτης

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρένιας Τσιτσιμπίκου.