Ευτυχώς ή δυστυχώς  ως παιδάκι και δροσερό κορίτσι, ρατσισμό δεν είχα νιώσει. Είχαμε έναν άραβα στην πολυκατοικία και πολλούς ρώσους, καλημέρα ο ένας, καλημερα ο άλλος, κυλούσε η ζωή. Οι γονείς μου, μου είχαν πάρει ένα βιβλίο όπου διάβασα οτι τα τουρκάκια και τα παιδιά της Αφρικής είναι παιδάκια σαν κι εμάς και αδέρφια μας, κι εγώ απόρησα λίγο με το αυτονόητο, ενώ στο σχολείο δεν είχαμε ιδιαίτερα κρούσματα "στολισμού" αλλοδαπών συμμαθητών. Τον Τάμερ, τον Αιγύπτιο, πολύ συχνά τον παρακαλούσαμε να γράψει ολόκληρο το όνομα του στον πίνακα και σκάγαμε στα γέλια που δε χωρούσε σε μια αράδα, ενώ λίγο ζήλευα που η μαμά του υπέγραφε Φατμέ σκέτο στα τρίμηνα, τόσο εξωτικά και τόσο μοιραία κι εγώ ήμουν η Τεμπέλη…

Κάπου στο λύκειο που με τις φίλες μου λίγο γαμπρίζαμε, λίγο το παίζαμε ιστορία, ένα παιδί από τα Βριλήσσια με λυπήθηκε λέει που έμενα σε φτωχογειτονιά, κι απο κει και μετά ξαφνιαζόμουν σχεδόν πάντα όταν η συμμαθήτρια μου έλεγε Νέα Σμύρνη, γρήγορα αντί για Καλλιθέα, κάθε φορά που μας ρωτούσαν από που είμαστε.

Μεγαλώνοντας, άρχισα σιγά σιγά να νιώθω μέσα μου μια αλαζονεία και ένα αίσθημα ανωτερότητας, καθώς κάθε φορά που απαντούσα «Ικαρία» στην ερώτηση «Από που είσαι;», ήμουν σίγουρη οτι ποτέ κανείς δε θα απαντήσει άλλο μέρος καλύτερο για τον εαυτό του. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έλεγε «κι εγώ» αλλά φυσικά δε θα ήταν από το Καραβόσταμο (γιατι αλλιώς θα γνωριζόμασταν και δε θα ρωτούσαμε), οπότε και πάλι ανώτερη θα ήμουν αφού συγγνώμη κιολας αλλά σαν το Καραβόσταμο πουθενά…

Αργότερα, μεγαλώνοντας κι άλλο, κατάλαβα λίγο καλύτερα το μάταιο της πατρίδας, του τοπικισμού αλλά και της ανωτερότητας, ένιωσα απλώς πόσο τυχερή ήμουν που οι γονείς μου έχτισαν ένα κεραμίδι, που και στη Σαλαμίνα να ήταν το ίδιο θα το αγαπούσα κι αυτό, κι αυτούς -και πάλι θα έγραφα για τα ρομαντικά βράδια στα Παλούκια ...στο σαλαμιναμαγκ και η καρδιά μου θα ήταν ναι, στην Κούλουρη.

Κι έτσι, έχοντας δυστυχώς μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, μου φάνηκε αστείο που κάποιος θα μπορούσε να μας κατηγορήσει για «ελληνοαμερικανάκια» εμάς που -μεταξύ άλλων σ' αυτή τη στήλη- πιάσαμε να γράφουμε τις ιστορίες μας εδώ, με μόνο κίνητρο αλλά και έμπνευση, την αγάπη μας για το νησί. Κυρίως γιατι δεν είναι βρισιά η υπηκοότητα είτε μονή είτε διπλή, γιατί δεν είναι βρισιά καμία καταγωγή (Θα έλεγα βεβαίως τώρα για τα σύνορα και τις πατρίδες καμιά βαριά κουβέντα αλλά ειναι αυτές οι ασκήσεις καλοσύνης που κανω τελευταία και δεν επιτρέπεται). Κι έπειτα ποιος αποφασίζει για ποιον τόπο θα νοιάζεται ο καθένας κι από πότε δηλάδη εχεις δικαίωμα να μιλάς για την Ινδία μόνο όταν μένεις εκεί και για την Ικαρία μόνο όταν είσαι μόνιμος κάτοικος;

Όλες πατρίδες είναι... Στη δική μου πια, πάω15 μέρες διακοπές το χρόνο. Οι δικές μου δεκαπέντε μέρες στο νησί είναι θησαυρός. Γιατί γράφω νοσταλγικές ελαφριές ιστορίες όλο το χρόνο; Γιατί έτυχε να γεννηθώ στην Αθήνα; Γιατί διάλεξα να σπουδάσω και να δουλέψω στην πόλη; Δεν ξέρω, έτυχε, έγινε έτσι και ρίζωσαν οι ζωές μας αλλού κι ας ονειρεύομαι τη μεγάλη έξοδο που θα με φέρει πιο κοντά στη φύση και τους δικούς μου. Οι δεκαπέντε μερες αυτές όμως καθορίζουν τις υπόλοιπες 350 του χρόνου.

Μαζεύω δυνάμεις, μαζεύω άδεια, μαζεύω σακούλες και χαρτόνια για το σπίτι κάτω, μαζεύω υπομονή, μαζεύω λεφτά μπας και κατεβάσω και αμάξι. Τις παλιές καλές εποχές, κατεβαινα και τριήμερα. Όταν είχα λεφτά και όταν ταξίδευαν καράβια. Κι αυτό ηταν για μένα ευτυχία, ξεγνοιασιά και απόδραση, αλλά και τουρισμός και παρέα και νοιάξιμο. Τώρα μου μένει το ιντερνετ, το Πάσχα και το καλοκαίρι και τη λαχτάρα αυτή ποιός μπορεί να την παρεξηγήσει αλήθεια; Ποιός μπορεί να δώσει πραγματικές διαστάσεις στο καλαμπούρι ξένος και ντόπιος και να προσθέσει κι άλλα ακόμα όπως ντόπιος και πιο ντόπιος, δημότης και μη δημότης, δεκαπενθημερος και μηνιάτικος, πανωτικός και κατωτινός, βόριος και νότιος, ανατολικός και δυτικός, κάτοικος τσιμπιδάτου και κάτοικος φουντουλάτου, θαμώνας ρίβερ και θαμώνας μέδουσας… Έλα τωρα, είναι αστείο...

Πατρίδα ειναι η καρδιά και μας χωράει όλους. Μακάρι να έρχονταν και Αμερικάνοι και Γάλλοι και Καλλιθεώτες και Νεοσμυρνιώτες στο νησί μας πιο συχνά και να γέμιζαν τα σπίτια χαρές και γέλια αθηναίικα, καριώτικα και πατινιώτικα όλο το χρόνο. Κι ύστερα να διαβάζαμε ιστοριες αγάπης και χαράς, να διαβάζαμε αισιοδοξία και καλοσύνη. Να νοιαζόμασταν όλοι μαζι για τα προβληματα όλων των τόπων και το ευθυνόμετρο να το βάζαμε στο συρτάρι μαζί με το υποχρεώμετρο. Δεν ξέρω αν, στον ταλαίπωρο που δουλεύει όλη μέρα σε συνθήκες σκλαβιάς -ανάμεσα σε τσιμεντένιους τοιχους και καυσαέριο, και γυρνάει σπίτι αργά το βραδυ, τελειωμένος από κουραση, βρίσκοντας το κουράγιο να μιλήσει γλυκά για την πατρίδα του- αξίζει μια καλή κουβέντα.

"All you need is love" λέει ο Κωστής κλείνοντας τις συναυλίες του -και αφού έχει αναφέρει ήδη την Ικαρία σε σχόλια και σε τραγούδια- σκέφτομαι.... Είναι αυτό το νόημα της ζωής μας;

Πάντως λίγη αγάπη παραπάνω χρειαζόμαστε σίγουρα και ειδικά αυτά τα χρόνια με τα πολλά προβλήματα. Α! Ναι..! Και μια καλή κουβέντα, βρε αδερφε!

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δωροθέας Τεμπέλη.