ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Δώρας Τεμπέλη

Η Δώρα Τεμπέλη γεννήθηκε σε λάθος εποχή και λάθος πόλη και παρόλο που μεγάλωσε σωστά, έκανε το σφάλμα και σπούδασε γραφιστική με την οποία παιδεύεται μέχρι και σήμερα. Θα ήθελε να είναι χορεύτρια, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας στο Lonely Planet ή σχεδιάστρια μόδας. Χορεύει, βλέπει ταινίες, κάνει εκδρομές και σχεδιάζει ρούχα εκνευριστικά ερασιτεχνικά. Στον ελεύθερό της χρόνο ταξιδεύει στην Ικαρία κι εκτός από τα πηγαινέλα σε λιμάνια και αεροδρόμιο δε φεύγει σχεδόν ποτέ από το χωριό της μαμάς, το εξωτικό Καραβόσταμο. Έχει εμμονή με τον Elvis Presley, τα χαβανέζικα μοτίβα, τα υπέροχα παιδικά καλοκαίρια στο νησί, τους γονείς της και το κάπνισμα.

της Δώρας Τεμπέλη

29/01/2018 - 00:05Αντίο, γιαγιά

Σήμερα (23/1/2018), τρεις μέρες μετά τα τριακοστά ενατα γενέθλια μου, έχασα τη γιαγιά μου. Όταν γεννήθηκα, μετρούσε πενήντα εννέα χρόνια στο μάταιο αυτό κόσμο και μέτρησε ακόμα κοντά άλλα σαράντα -καταφέρνοντας σχεδόν να τα εκατοστήσει..

Ένα λεπτό να πιάσω την ανάσα μου στην ανηφόρα και να δω τον ουρανό. Κατεβαίνω από τη στροφή για το σπίτι -μια στάση για τ´αστέρια. Λίγο να βολευτώ καλύτερα στον καναπέ του μπαλκονιού, να γεμίσω τα μάτια μου με ορίζοντα·

Μεγάλη Παρασκευή, όπως κάθε χρόνο, στο νεκροταφείο του Kαραβοστάμου για τη δίκη μας μέρα των νεκρών. Μόνο που φέτος όλα είναι διαφορετικά, πολλές απώλειες για το χωριό, κάποιος άλλαξε τη σειρά, κάποιο λάθος έγινε. Γλυκύτατο μου τέκνο, ο πόνος λένε της μάνας ειναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ. Ίσως μαθαίνει μόνο να ζει με το μαχαίρι στην καρδιά, σε κάθε αναπνοή, σε κάθε ύπνο, σε κάθε ξύπνημα είναι εκεί και δε φεύγει.

Στο χορό δεν υπάρχουν ικανότητες βρε! Ουρές δεν κόβονται όταν δε χορεύεις καλα! Όχι στο δικό μας χορό, όχι στο δικό μας νησί. Μόνο προθέσεις και αισθήματα. Έχω σταματήσει εδώ και καιρό να κοιτάω τα πόδια στον καριώτικο. Μόνο τα μάτια κοιτάω πια.

Όχι, ο αδερφός μου δεν ειναι απο την Κίνα όσο κινέζικα κι αν ακούγονται τα κανάλια, το Qi, το γιν και το γιαν, οι μεσημβρινοί και όλα αυτά τα περίεργα... Τα τελευταία χρονια ασχολείται, με προσήλωση, με την παραδοσιακή κινεζικη ιατρική, το βελονισμό, την κινέζικη χειροπρακτική.

Πόσο μου τη δίνουν, έλεγα, αυτές οι ατάκες: "Mε τα ίδια λεφτα πάμε εξωτερικό"! Το λέω και γελάω εσωτερικά -δηλαδή από μέσα μου, ενώ όσο το κάνω παίρνω μια έκφραση συγκατάβασης σα να εχω φάει το αβγό που έσπασε στο τσούγκρισμα...

Η εμπειρία μου να γίνω μαμά μου έμαθε πολλα... Νέα συναισθήματα, πρωτόγνωρα, άλλαξα για πάντα σε μια νεα εκδοχή του εαυτού μου, με καινούριες παντοτινές αγωνίες και ευαισθησίες ενώ ως δια μαγείας, κατανόησα τις έως τότε ακατανόητες υπερβολικές αντιδράσεις της μαμάς, της δικης μου μαμάς.

Ήθελα να γράψω κάτι. Όμως δεν πρόλαβα. Το πρώτο μου καλοκαιρι, έτσι θα έλεγαν το κείμενο μου. Μετά από ένα χρόνο που έχω να γράψω, ένα χρονο που μεγάλωνε μέσα μου ένα μωρό κορίτσι. Θα έγραφα οτι πήγαμε μαζί στην Ικαρία φέτος και πόσο όμορφα ήταν. Σα να ήταν το πρώτο μου καλοκαιρι! Θα έγραφα πόσο την αγαπώ, πώς ένιωσα, πως ακούω την ανάσα της, πόσα καλοκαίρια ονειρεύομαι μαζί της στην Ικαρία. Θα έγραφα πως δεν ξερω πώς ζούσα τόσα χρονια χωρίς αυτήν και άλλα τέτοια..

Μικρά καλοκαίρια όπως αυτό, μικρές στιγμές έμπνευσης, μικρές απολαύσεις, μικρές γιορτές-σα γενέθλια, μικρές χαρές λίγο σαν αρραβώνες, λίγο σαν επέτειοι. Αυτά ειναι τα καλοκαίρια μας στο νησί. Κυνηγώντας τον ήλιο και τη θαλασσα, πίσω στη ζέστη της ψυχής, σαν πουλιά, μέσα απο μικρά ταξίδια- με κάθε τροπο και μέσο για μια εβδομάδα, μια μέρα, μια ώρα, να γεμίσουν τα ματια γνώριμα τοπία.

14/07/2014 - 08:57Η Νύφη

Πάλι στην Ικαρια!!;; Τον κοίταξε με δυο μάτια που πετούσαν σπίθες, την κοίταξε κι αυτός πελαγωμενος μην ξέροντας τι να της πει. Σκέφτηκε να θυμωσει, να υψώσει φωνή, μα λουφαξε σαν κουτάβι με τα αυτιά κατεβασμένα, κυρίως γιατί αυτή η αντίδραση έπιανε τόπο, αγγίζοντας τις ευαίσθητες γυναικείες χορδές της.

Σελίδες