Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για να περιγράψουν το συναίσθημα που νιώθεις όταν είσαι μακριά από το μέρος που αγαπάς και που θεωρείς σπίτι σου. Το δικό μου "σπίτι" είναι η Ικαρία κι ας μη μεγάλωσα εκεί κι ας ήταν ο χρόνος μου μαζί της πάντα περιορισμένος και προκαθορισμένος από ένα εισιτήριο με αναγραφόμενη την ημέρα επιστροφής.

Πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται να ηχεί στα αφτιά μου τόσο διαφορετικός ο ήχος του πλοίου που φτάνει στο νησί και του πλοίου που φεύγει και με παίρνει μακριά. Ο πρώτος συνοδεύεται πάντα από λαχτάρα, χαρά, έντονο καρδιοχτύπι και ανυπομονησία να πατήσω ξανά τα πάτρια εδάφη μου και ο δεύτερος κατακλύζεται από θλίψη και σκόρπιες σκέψεις που παλεύουν ακόπιαστα να με κρατήσουν εκεί. Τις ημέρες του αποχωρισμού δεν τις ξεχνάς ποτέ, σκέφτεσαι, αναπολείς, δακρύζεις και ελπίζεις να περάσει γρήγορα ο καιρός για να βρεθείς ξανά στον ευλογημένο τόπο σου. Οι αναμνήσεις από τα πρωινά στην πλατεία του χωριού, από τα μεσημέρια που γίνονται βράδια σε κάποια παράλια και από τις ονειρεμένες αυγές στα μυθικά πανηγύρια, είναι αυτές που θα σε κρατήσουν ζωντανό μέχρι την επόμενη φορά. Είπα πανηγύρια και νομίζω πως ακούω πάλι το βιολί του Φάκαρου να παίζει με περίσσιο πάθος τον καριώτικο σκοπό. Κι αν είσαι καριώτης, ξέρεις ότι αναφέρομαι στη γνωστή ανατριχίλα που κάνει τους παλμούς της καρδιάς σου να συγχρονίζονται τόσο τέλεια με τις θεϊκές αυτές νότες οι οποίες σου χαρίζουν απλόχερα μερικά λεπτά σίγουρης ευτυχίας και διαφυγής από τον πραγματικό κόσμο. Και μετά έρχεται το ξημέρωμα που σε βρίσκει να χορεύεις, ζαλισμένος από τον πράμνειο οίνο, τον καριώτικο της αυγής και ξαφνικά νιώθεις τόσο τυχερός που αξιώθηκες να δεις για ακόμα μια φορά την ομορφότερη ανατολή να γεννιέται κάτω από τον μαγικό ήχο του βιολιού. Κι ύστερα με το δυνατό φως του ήλιου πια θα γυρίσεις σπίτι σου πλημμυρισμένος από συναισθήματα που λαχταρούσες να νιώσεις κι ευτυχισμένος που γέμισες ακόμα λίγο το μπαούλο των αναμνήσεων που γράφει "Ικαρία".

Νοσταλγία και λαχτάρα λοιπόν. Μόνο αυτές οι δύο λέξεις μπορούν να περιγράψουν κάπως το σφίξιμο της καρδιάς που είναι μακριά από το σπίτι της, εκείνης που σπάει στα δύο κάθε φορά που πρέπει να φύγει, που αφήνει πάντα το ένα της κομμάτι εκεί για να το βρει πάλι όταν θα επιστρέψει και να νιώσει ξανά από μισή να γίνεται ολόκληρη.

Κι αν αυτό δεν είναι έρωτας τότε τι είναι;

Μαριάννα Καλαφάτη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.