Η εμπειρία μου να γίνω μαμά μου έμαθε πολλα... Νέα συναισθήματα, πρωτόγνωρα, άλλαξα για πάντα σε μια νεα εκδοχή του εαυτού μου, με καινούριες παντοτινές αγωνίες και ευαισθησίες ενώ ως δια μαγείας, κατανόησα τις έως τότε ακατανόητες υπερβολικές αντιδράσεις της μαμάς, της δικης μου μαμάς.

Έμαθα  να κλαίω... Ναι, το ξερω οτι και πριν έκλαιγα εύκολα...σε σχέση ομως με το ποσο έκλαψα αυτούς τους μήνες, ναι, ειναι σα να μην ήξερα να κλαίω.. Τα δράματα του κόσμου πάντα με άγγιζαν ομως τωρα με συγκλονίζουν, μπορω να χάσω τον ύπνο μου με τη δυστυχία των άλλων, λιγο παραπάνω όταν οι άλλοι ειναι μητέρες και παιδιά.

Έχασα φίλους. Όχι, δεν έγινε αυτό που περίμενα! Οχι, δεν έδιωχνα χέρια πάνω απο την κοιλιά μου, δε βαρέθηκα να σηκώνω τηλέφωνα μετά από κάθε εξέταση, δεν κουράστηκα να απαντώ σε προσκλήσεις για βόλτες και σινεμά! Για του λόγου το αληθές, έζησα πολλή μοναξιά, πολυ κοντινές μου φίλες απλώς εξαφανίστηκαν αδικαιολόγητα και ασυγχώρητα, ενώ πολλοί άλλοι αμήχανοι, περίμεναν σιωπηλά να τους χρειαστώ.

Πόσο μετανιώνω που δεν ήξερα τι αγωνίες περνάει μια νεα μαμά! Που δε στάθηκα δίπλα σε γνωστές μου και σε συναδέλφους μου στις δύσκολες στιγμές τους. Τώρα που ξέρω πώς είναι, θα είμαι εκει στις επόμενες..!

Έμαθα πως ειναι η αιώνια αγωνία της μάνας! Μεσα στο μυαλό μου, χωράει μόνο το παιδι! Να είναι καλά, να μην πονάει, να μην πεινάει, να ειναι γερό, ευτυχισμένο, τυχερό... και η λιστα συμπληρώνεται με ατέλειωτες ευχές κάθε μέρα. Έτσι είναι τελικα η αγάπη, έτσι είναι τελικά η ζωή, είναι μόνο τα μάτια της!

Έμαθα το σώμα μου. Πόσο όμορφο μου φαινόταν λίγες ώρες πριν γεννήσω! Ποσο βαρύ, ποσο πρησμένο, ποσο σημαντικό! Έμαθα πως ειναι να νιώθεις σαν παραγεμισμενος μπαγιάτικος ντολμάς, να μη σου αρέσει τίποτα πάνω σου. Να βλέπεις στον καθρέφτη τον εαυτό σου, να σου αρέσει, να μη σου αρέσει, να σου αρέσει, να μη σου αρέσει... Να το αγαπάς ομως γιατί από μέσα βγήκε εκείνη... Έμαθα γιατί οι γυναίκες εχουν στήθος.. Ναι, εχουν στήθος για να θηλάζουν τα παιδια τους. Και ναι, αυτό είναι μια ωραία εικόνα για όλους, πρέπει να ξέρουν όλοι οτι γι' αυτό υπάρχει το στήθος. Πρέπει να ξέρουν όλοι ότι το να θηλάζεις δέκα φορές τη μέρα επι μήνες δεν ειναι μια μαγική στιγμή που οφείλεις να κρύβεις στην τουαλέτα, ειναι μια καθημερινότητα, ειναι το φαγητό του μωρού, γιατι ναι, ανήκουμε στα θηλαστικά!

Έμαθα πώς ειναι το νησί μου τη μερα! Πώς είναι να κοιμάσαι πριν τα δίχρονα στο Καραβόσταμο, πώς ειναι να πίνεις μονο καριώτικη στο καφενείο, να ξυπνάς στις οχτώ και να πίνεις τσάι με τις θείες, να τα βλέπεις όλα καινούρια. Έμαθα πόσο ωραία μπορεί να είναι μια βόλτα με τον άντρα μου, οι δυο μας για ένα μπάνιο στα κλεφτά, με τη μικρή στον Αρμενιστή που όμως τελικά πλάνταξε και γυρίσαμε νωρίς... Μαριάννα, κοιτά τη θάλασσα, κοίτα ένα κατσικάκι, κοίτα τη γατούλα, το θείο Τάκη, τα βότσαλα, όχι στο στόμα, κοίτα τα δεντράκια. Ολα να τα γνωρίζεις κι εσύ απ' την αρχή...(οκ όχι τον Τάκη, τη φύση εννοώ).

Έμαθα τι σημαίνει οικογενεια, ποσο με αγαπούν οι γονείς μου και ποσο θέλω να τους μοιάσω. Έμαθα τι σημαινει ανιδιοτελής αγάπη και αληθινή φροντίδα! Ποσο δυνατή ειναι η μαμά μου, πόσες αντοχές αποκτά οταν πρόκειται για την εγγονή της, πόσα τραγούδια ξέρει ο μπαμπάς μου, πόσο πολύ τους θελω στη ζωή μας. Και πάνω απ' ολα έμαθα τι σημαίνει αυτό που έλεγε ο παππούς μου: Η αγάπη προχωράει μπροστά!

Δώρα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλης.