27/03/2010 - 14:21Βικτώρια - Ικαρία
Το ξυπνητήρι χτυπά με τον ίδιο μονότονο ρυθμό. Όποια μελωδία κι αν διαλέξω, τη στιγμή της έγερσης είναι πάντα αποκρουστική. Είναι φορές που μου λείπει το παλιό μου ρολόι. Εκείνο που μου είχε χαρίσει ένας θείος λησμονημένος. Η ιστορία για την οποία δεν μιλάει κανείς τον έστειλε πέρα μακριά, πέρα από τη σιδερένια κουρτίνα, σε χώρα που δεν υπάρχει πια. Ρολόι με καμπανάκια δύο, που όταν λειτουργούσε ακουγόταν σε όλο το σπίτι και όταν σε καλούσε να ξυπνήσεις, ξυπνούσε μαζί όλη η πολυκατοικία. Εκείνο τουλάχιστον το εκσφενδόνιζα κατά βούληση, χωρίς ενδοιασμούς. Έφυγε ο θείος , έφυγε και το ρολόι. Τέλος εποχής…; Τώρα σε αυτό το κινητό πρέπει να φέρομαι με τρόπο ακόμα πιο τρυφερό απ’ όσο θα φερόμουν στις όμορφες υπάρξεις της σκανδιναβικής χώρας που αντιπροσωπεύει.
27/03/2010 - 14:13ΑΝΑΔΗΣΗ
Έμοιαζε σαν να βγήκε από την γη. Άρπαξε τα κλαδιά και τα φύλλα μπροστά της και τα κόλλησε με δύναμη στο πρόσωπό της τρίβοντάς τα με μια φυλακισμένη ηδονή. Το δέρμα της κατάλευκο, σχεδόν διάφανο, το χάιδευαν λωρίδες αβυσσωδών μαλλιών.
21/03/2010 - 19:57JET LAG
Μπήκα στο αεροπλάνο Κουλίτσα μου κι ορκίστηκα να μην ξαναμπώ. Μου φύγανε, τα ‘κανα πάνω μου. Να δεις, σκέφτηκα, ότι γερνάω κι έπαθα ακράτεια. Τελικά ο οργανισμός μου ήταν μια χαρά, το μόνο που έφταιγε ήταν το αεροδρόμιο. Με πείραξε το αεροδρόμιο της Σκιάθου.
21/03/2010 - 19:53Γελάτε…γιατί χανόμαστε!
Να γελάμε λοιπόν –έντονα, ξεκαρδιστικά, αβίαστα, τρανταχτά, αυθόρμητα, διακριτικά, συγκρατημένα, …όπως ξέρουμε και νοιώθουμε.
17/03/2010 - 14:40ταξίδεψε τη ζωή σου
Τις προάλλες έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Γιάννη Μόραλη, ο οποίος σε προχωρημένη ηλικία και με αφορμή την ακρόαση των «Κατά Ματθαίον» του Μπαχ έλεγε: «Καμιά φορά ευχαριστείς τον θεό που γεννήθηκες για να γεύεσαι τέτοια πράγματα».
13/03/2010 - 22:05Και οι από μηχανής θεοί αμήχανα κοιτάζουν…
Όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο πολύ το εθνικό μας πρόβλημά παίρνει τα χαρακτηριστικά αρχαίας τραγωδίας. Το αδιέξοδο που προβάλλει απειλητικά μπροστά μας, τα κόκκινα φωτάκια του κινδύνου που ανάβουν συνεχώς το ένα μετά το άλλο, αυτά ακριβώς κάνουν την εξέλιξη των πραγμάτων να μοιάζει με αυτήν των έργων του Ευριπίδη. Την οικονομική κατάρρευση, τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, την απειλή και το φόβο για τα χειρότερα, διαδέχεται η εναγώνια αναζήτηση κάποιας λύσης.
13/03/2010 - 21:14έφυγα...
δουλεύεις. ο χρόνος τρέχει. τρέχεις μαζί του. όλοι στο ίδιο λάθος. αν όλα γίνουν πιο γρήγορα, θα προλάβεις. συμβαίνει το αντίθετο. όσο πιο γρήγορα τρέχεις τόσο πιο λίγο χρόνο έχεις. είσαι στο γραφείο. ένταση , κούραση, αναμονή. η τελευταία εβδομάδα πριν την άδεια δεν περνάει, γίνεται αφόρητη. η Αθήνα σου μοιάζει αφόρητη, οι άνθρωποι αφόρητοι. έλα... δεν φταίνε οι άνθρωποι. εσύ είσαι αφόρητος. εσύ δεν ταιριάζεις. θέλεις να φύγεις …
μετράς τις μέρες ε; πάντα το κάνεις αυτό; και εγώ…
13/03/2010 - 21:00Λίγο χρόνο, ρε παιδιά
Μικρός είχα διαβάσει τη «Μόμο». Μια εξαίσια παραβολή του Μίκαελ Έντε για την ανήσυχη εποχή μας μέσα από τα αθώα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της Μόμο. Η ιστορία, πιο επίκαιρη από ποτέ, μιλάει για ό,τι πιο πολύτιμο παλεύουμε να έχουμε, το χρόνο.
10/03/2010 - 22:47Ψιτ…οι ανάγκες μεγάλωσαν!
Η τουριστική προβολή του νησιού μας για την καλοκαιρινή σεζόν έχει ήδη αρχίσει και δίνει έμφαση στα προτερήματα του τόπου μας. Δεν θα είναι φαντάζομαι τα αποτελέσματα της περσινής μελέτης του «Αρχιπελάγους» - σχετικά με τη ρύπανση των ελληνικών θαλασσών- σύμφωνα με τα οποία η Ικαρία δεν υπήρξε ένας από τους τόπους που οι ακτές της θα έπαιρναν παράσημο!
10/03/2010 - 22:34Στο ίδιο έργο θεατές ...
Ακούσατε τις ειδήσεις;
Μας είπαν να πουλήσουμε τα νησιά μας;
Τι στο καλό; Τόσα νησιά πια, μην είμαστε και μονοφαγάδες.
