- Και που σπουδάζεις εσύ αγόρι μου; Αγγλία ακούσα...
- Ναι, στην Αγγλία ειμαι.
- Πόσα χρόνια έχεις ακόμα;
- Άλλα τέσσερα, αλλά με βλέπω να κάθομαι λίγο παραπάνω.
- Τόσο καλά είναι;
- Είναι υπέροχα από κάθε άποψη.
- Δηλαδή το πας για μόνιμα;
- Γιατί όχι; Όπου με πάει μωρέ. Βλέπουμε...
- Όχι βλέπουμε. Εκεί να μείνεις. Εδώ ο τόπος δεν έχει μέλλον πια. Μη γυρίσεις πίσω.

Μη γυρίσεις πίσω. Ένας αντίλαλος ακούστηκε βαθιά μέσα μου, ένα βουητό σαν από αντίδραση στην πρόταση αυτή, η οποία με έθετε δέσμιο κάποιας υψηλότερης απόφασης. Μόνο που δεν ήμουν σε θέση να ξεκαθαρίσω το βουητό στ’ αυτιά μου.

Τέταρτος χρόνος τώρα και οι εντυπώσεις για τον ξένο αλλά δικό μου πια τόπο, καθόλου αλλαγμένες παρά λίγο πιο πολύ συνειδητοποιημένες.
- Θα μείνεις εκεί δηλαδή;
- Πιθανό...
- Μη γυρίσεις πίσω...
Και ξανά το βουητό αυτό στ’αυτιά μου... Θα μείνω εκεί. Ή όχι;

Διαβάζοντας τις ελεύθερες πτήσεις στην τελευταία μου επιστροφή από το εξωτερικό, θυμήθηκα πόσο αγαπάω με τον δικό μου τρόπο μερικά από τα κοινά αυτά ερεθίσματα. Σε κάθε άρθρο ένιωθα τα συναισθήματα μου να διεγείρονται. Γελούσα ή συγκινιόμουν. Συνειδητοποίησα το πόσο αγαπώ τον τόπο τούτο. Τον αγαπώ αρκετά ώστε το βουητό αρχίζει να καθαρίζει. Ακούω μια φωνή μακριά...

Η επιθυμία μου να κάνω κι εγώ τη δική μου ελεύθερη πτήση, είχε γίνει πίστευα έντονη, αλλά αναβλήθηκε αντικρίζοντας ξανά τη θάλασσα μου και ζώντας έναν ακόμη μισό έρωτα. Μέχρι που η πρόταση αυτή άρχισε να με ξανακυνηγά. Τον τελευταίο μήνα, την άκουγα σχεδόν συνεχόμενα. «Σπουδάζεις στο εξωτερικό; Μη γυρίσεις πίσω...».

Σε κάποια νυχτερινή μου εξόρμηση, ένας ταξιτζής που κάποτε δούλευε στην Αμερική… και τι δεν θα ‘δινε για να παει τα χρόνια πίσω και να μη γυρίσει πίσω. Μόνο που μου κατέστρεψε τη νύχτα βάζοντας κι άλλες φωνές στο κεφάλι μου.

Φίλοι και συγγενείς μου με τη σειρά τους θέλουν να φύγουν μακριά. Άλλοι για Αμερική, άλλοι για Αυστραλία προτρέποντάς με να μη γυρίσω καθώς και όλοι όσοι μάθαιναν ότι σπουδάζω έξω. Όλοι φεύγουν. Όλοι τα παρατάνε.

Μόνο οι φωνές στο κεφάλι μου δεν τα παρατάνε και κάποια γυναικεία φωνή. Με την προτροπή ενός έρωτα, με παρακαλάει δακρύζοντας «μη φύγεις», αλλά εγώ γυρίζω την πλάτη. Ενός έρωτα που τόσο προσπαθώ να ζήσω, αλλά τόσο η λέξη «μακριά» αρνείται να μου τον προσφέρει. Και μόνος μου τώρα πείθω τον εαυτό μου πως δεν θα γυρίσω πίσω και η φωνή που άρχισε να καθαρίζει, ξανάγινε βουητό.

Οι μέρες πέρασαν και να ‘μαι πάλι εδώ, στην αίθουσα αναμονής, διαβάζοντας τις υπόλοιπες ελεύθερες πτήσεις. Αλλά δεν είμαι μόνος. Φεύγουν κι άλλοι πολλοί και βλέπω απορημένα πρόσωπα, γεμάτα άγνοια για τον λόγο που πρέπει να φύγουν. Τι πήγε λάθος; Και οι μνήμες ξυπνάνε πάλι. Τώρα ήρθε η ώρα. Τρέχω στα duty-free. Μπλοκάκι και στυλό 3.65€. Ξεκινάω να γράψω, αλλά με προλαβαίνει η επιβίβαση. Κάθομαι, κλείνω τα μάτια μου. Άλλη μια αναβολή, αλλά όχι για πολύ.

Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Μου έρχεται στη μνήμη η κουβέντα με τους γονείς μου κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού. Ήταν το αποκορύφωμα: «Δεν υπάρχει μέλλον πια... Βρες κάτι εκεί γρήγορα! Δεν υπάρχει καιρός πια και να γυρίσεις πίσω δεν μπορείς. Θα πεινάσεις. Μείνε εκεί και θα έρθουμε κι εμείς...»

Αρκετά! Ανοίγω τα ματιά μου βιαστικά σαν να πνίγομαι και παίρνω μια βαθειά ανάσα. Το βουητό ξανάγινε φωνή και αυτή με τη σειρά της, έχει γίνει πια πεντακάθαρη. Έγινε διφωνία, τριφωνία, πολυφωνία, μια μουσική πανδαισία φωνών. Έγινε κραυγή. Της δίνω όψη με 3.65€ και νιώθω ανάλαφρος, έτοιμος για μια ελεύθερη πτήση.

Όσο οι γονείς μου συνεχίζουν τη συζήτηση, δε λέω κουβέντα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και τα λόγια τους χάνονται κάτω από τον ήχο της κραυγής που ακούω μέσα μου: «Γύρνα πίσω ανόητε! Τα πράγματα θα γίνονται μόνο όπως τα θες εσύ να γίνουν! Μη φύγεις! ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ!».

Κι εγώ χαμογελαστός απαντάω: «Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γυρίσω».

Μη φεύγεις. Μόνο αν το θες εσύ ο ίδιος. Τέρμα πια τα καλούπια. Ακολούθα την καρδιά σου. Βγάλε φτερά και απογειώσου, κάνοντας τη ζωή σου μία ελεύθερη πτήση. Κάνε ταξίδια, μόνο γύρνα πιο δυνατός. Ερωτεύσου και πέτα ψηλά, ψηλά, όσο ψηλά μπορείς, όσο ψηλά θες! Κοντά στον ήλιο. Και αν στην τελική λιώσει το κερί σου, ίσως κάποιο τρελό νησί πάρει τ’ όνομά σου. Αξίζει τον κόπο...

Κωνσταντίνος Τσώρης Καραπέτης
tsoriskostas@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.