Αναφορά Δημογεροντίας προς νομάρχη Αιγαίου: «Όθεν γονυκλινείς παρακαλούμεν όπως ληφθή μέριμνα διά την πτωχήν πλήν νομοταγή ημών νήσον και απολαύσωμεν και ημείς των αγαθών του Συνταγματικού Πολιτεύματος…»

Την 21η Νοέμβριου, ημέρα Ενόπλων Δυνάμεων, πραγματοποιήθηκε επίσημος εορτασμός με δοξολογία στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου, κατάθεση στεφάνου στο μνημείο ηρώων στην πλατεία του Αγίου Κηρύκου και στη συνέχεια επιμνημόσυνη δέηση στο στρατόπεδο «Λοχία Ιωάννη Τσιμπίδη», έδρα του Τάγματος Εθνοφυλακής Αγίου Κηρύκου.

Η περίπτωση που παρουσιάζει «Το Βήμα», του Γιώργου Κηρύκου, ενός ανθρώπου που πρωτοστάτησε στην εξέγερση, βασανίστηκε στα κρατητήρια της ΕΣΑ και ύστερα φρόντισε να μην «πουλήσει» τίποτε από τις «ημέρες της επανάστασης», είναι συμβολική. Και η ζωή του, η κατοπινή θυσία του, δείγμα της αντίληψής του.

Στο Κουβέιτ όπου βρέθηκαν η Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρόδη Κράτσα, εκπροσωπώντας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και ο τ. Υπουργός συμπατριώτης μας Απόστολος Κράτσας δεν έχασαν την ευκαιρία να επισκεφθούν την «Ικαρία του Περσικού Κόλπου», το νησί Failaka, όπου στρατοπέδευσε ο Μέγας Αλέξανδρος.

Το 1945 στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας ζούσε η Τασία Καραβασίλη, 26 περίπου ετών τότε. Έμενε με τους γονείς της κι ήταν ερωτευμένη και λογοδοσμένη με έναν Ιταλό. Αυτός ήταν στην Ιταλία και η επικοινωνία γίνονταν φυσικά με αλληλογραφία.

Το Υπουργείον κοινωνικής πρόνοιας εζήτησεν την αποστολή Γεωλόγου εις νήσον Ικαρίαν, ίνα μετ’ άλλων αρμοδίων της Νομαρχίας Σάμου, συμμετάσχη εις την επιτροπήν, ήτις να εξετάσει την κατάσταση ασφαλείας των πλημμυροπαθών οικισμών Καλάμου και Αμάλου.

Φωτογραφία: Νίκος Δημητρακογιάννης

Δε θάθελα να κλείσω τον κύκλο των αφηγημάτων μου για τη ζωή στο Δημοκρατικό Στρατό με μαύρο. Θέλω να ρίξω λίγο κόκκινο στη νύχτα του εμφυλίου, όχι αίμα αλλά το ροδινό μιας αυγής. Γιατί είδα πολλές ρόδινες αυγές, όταν κοιμόμαστε κάτω απ’ τ’ άστρα. Αγάπησα την καριώτικη φύση, γιατί μας προφύλαξε και μας έκρυψε, γιατί την είδα τις έναστρες και τις φεγγαρόλουστες νύχτες.

Μια νύχτα κάταστρη, που βαδίζαμε στην κορυφογραμμή κατάκοποι, είπαμε να σταματήσουμε κάπου να κοιμηθούμε. Κατά τύχη βρεθήκαμε δίπλα στη μάντρα ενός τσοπάνη. Ήταν κατακαλόκαιρο και η νύχτα ήταν ζεστή. Έξω από τη στάνη υπήραχν πέτρινα τραπέζια. Ξαπλώσαμε πάνω τους να κοιμηθούμε. Πρόλαβα κι εγώ ένα τραπέζι. Όπως ξάπλωσα ανάσκελα και κοίταζα τον  ουρανό, έγινε το απρόσμενο. Χιλιάδες πεφτάστρα άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό, φωτίζοντας ακόμα παραπάνω την έναστρη νύχτα. Όταν είμαστε παιδιά θεωρούσαμε μεγάλη τύχη να δούμε ένα πεφτάστρι. Και κάναμε πάντα μια ευχή. Κάναμε κι εμείς τώρα ευχή για την ειρήνη.

Στις αρχές του Μάη στο παλιό νεκροταφείο του Προφήτη Ηλία Μεσαριάς, εκεί που θάφτηκαν τα απανθρακωμένα πτώματα των δύο Βρετανών πιλότων στις 10/2/1944, θα έρθει ο 67χρονος γιος του ενός πιλότου που στα 24 χρόνια του έχασε τη ζωή του καιγόμενος στις φλόγες του αεροπλάνου που έπεσε μεταξύ Κάμπου και Μεσαριάς.

Ήλθε ο Λάκης Σάντας. Με την κόρη του την Γεωργία είμαστε φίλοι από παλιά. Τον συνοδεύει η άλλη του κόρη, η Αλεξάνδρα. Με μεγάλη χαρά παίρνω τον εγγονό μου τον Γαρύφαλλο και του λέω πάμε να δούμε ένα ήρωα.

Στη φωτογραφία είναι η οικογένειά μου από το σόι της μητέρας μου, στη Βηρυττό του Λιβάνου στις 4 Μάη 1943 και είναι πρόσφυγες πολέμου. Έφυγαν νύχτα με βάρκα κάνοντας κουπί, από τον Εύδηλο Ικαρίας για 17 ώρες, μέχρι να φτάσουν στην Τουρκία (εκεί πέθανε και θάφτηκε στο Κουσάντασι ο παππούς μου) και στη συνέχεια η υπόλοιπη οικογένεια, προωθήθηκε σε στρατόπεδο προσφύγων στη Βηρυττό.

Σελίδες

ikariastore banner