Η γυναίκα του τον παρακαλούσε ένα χρόνο σχεδόν. Από τότε που ήρθαν οι πρώτοι Ιταλοί στο νησί. Δεν τους είχε μείνει τίποτα πια. Μήτε σπόρος, μήτε ζωντανό. Είχε αρχίσει ο εφιάλτης της πείνας. Οι βάρκες έφευγαν γεμάτες κόσμο κάθε νύχτα που το φεγγάρι έλειπε από τον ουρανό ή είχε σκεπαστεί με βαριά σύννεφα. Όλοι οι συγγενείς είχαν φύγει από καιρό, τουλάχιστον οι πιο νέοι. Οι γειτόνοι το ίδιο.
Την άνοιξη του 1947, ενώ η σύγκρουση μεταξύ εθνικιστών και των κομμουνιστών στα βουνά της βόρειας Ελλάδας είχε εξελιχτεί σε σκληρό εμφύλιο πόλεμο που φαινόταν ότι θα διαρκούσε πολύ, η εθνικιστική κυβέρνηση της Αθήνας, θέλοντας να εμποδίσει την ανάπτυξη κινημάτων στις πόλεις, διέταξε τη σύλληψη χιλιάδων υποστηρικτών της Αριστεράς και τη μεταφορά τους σε απομονωμένα, δυσπρόσιτα νησιά του Αιγαίου.
Οι αναμνήσεις ενός από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ των αρχών του 20ού αιώνα, οι δυσκολίες προσαρμογής, η φρίκη της ζωής στα εργοτάξια κατασκευής των αμερικανικών σιδηροδρόμων, η εθελοντική κατάταξη στον στρατό για να γλυτώσει, οι περιπέτειες στην Νέα Υόρκη και η καταστάλαξη σε ένα ήσυχο αγρόκτημα του Λονγκ Άϊλαντ. Όπως περιγράφονται σύντομα σε διήγημα του Ηλία Βενέζη.
Αναμφίβολα η ακτοπλοΐα είναι το θέμα των ημερών και όχι μόνο για το νομό Σάμου, που πρόσφατα βίωσε σημαντικές και δίκαιες κινητοποιήσεις για τις δυσμενείς αλλαγές στον τομέα αυτό. Ήδη τα σημάδια για τη συνολική αλλαγή σε όλο το ακτοπλοϊκό τοπίο, είναι κάτι παραπάνω από εμφανή και δε χρειάζεται να εθελοτυφλούμε.