Η Προπεζουλωπή βρίσκεται πολύ κοντά στον Φάρο. Είναι ένας λόφος βορειοδυτικά του οικισμού με πετρώδες έδαφος, κατάφυτος με αγκαθωτούς θάμνους και αγρέλες. Το ενδιαφέρον που παρουσιάζει είναι η εγκατάσταση όρθιων στηλών από ασβεστόλιθο, με συγκεκριμένο προσανατολισμό. Είναι σίγουρο πως οι στήλες δεν τοποθετήθηκαν τυχαία αλλά προς το παρόν είναι άγνωστος ο χρόνος που συνέβηκε αυτό, καθώς και ο σκοπός τους.

Όποιος έχει περιηγηθεί στο Αιγαίο. σημειώνει την διαφορά απόχρωσης που έχει η ομιλούμενη γλώσσα. Δεν είναι ακριβώς διάλεκτος, αφού λίγες είναι οι εντελώς ιδιόμορφες λέξεις στην κάθε περιοχή. Είναι περισσότερο η προφορά.

Ο Βενετός ναυτικός, Bartolomeo –πιθανότατα ονομαζόμενος Bartolomeo Zamberti ή κατ’ άλλους ο Bartolomeo Turco, ο φίλος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι– δημοσίευσε την πρώτη έντυπη συλλογή με ναυτικούς νησιωτικούς χάρτες (isolario).

Τον Μάρτιο του 2014, το Περιοδικό Σχεδία* κυκλοφόρησε την ικαριώτικη ιστορία του «Ούλοι εμείς» σε κόμικ μέσα στις σελίδες του τεύχους του. Το κόμικ είναι σε σχέδιο του Θανάση Πέτρου και κείμενο του Δημήτρη Τσιμπίλη.

Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν τα δημοσιεύματα στον Τύπο που παρουσιάζουν την Ικαρία περίπου σαν την νέα «Γη των Μακάρων». Από τότε που το νησί μπήκε για τα καλά στο στόχαστρο του τουρισμού, και δεκάδες χιλιάδες νέοι επισκέπτες κατηφορίζουν τα καλοκαίρια, η Ικαρία έχει γίνει ένα είδος brand name. Πανηγύρια, μακροζωϊα, χαλαρότητα είναι τα κύρια συστατικά της (νέας) ταυτότητας μας. Ευλογημένος τόπος.

Μια φορά κι έναν καιρό, αρχές δεκαετίας του 1980, πίσω από τα δωμάτια και τα εστιατόρια του Αρμενιστή, σκαρφαλωμένη σε μια πλαγιά δίπλα σε ένα ρέμα ήταν μια μισοτελειωμένη διώροφη οικοδομή. Στο ισόγειο της ζούσε με Σπαρτιάτικη λιτότητα ο Χ., ένας εβδομηντάρης Ραχιώτης που αγαπούσε πολύ το ψάρεμα και τους κήπους.

Κάποτε, τα παλιά όμορφα χρόνια, ο χωρικός βοηθούσε το γείτονά του να επισκευάσει τη στέγη ή του δάνειζε τα βόδια για να οργώσει. Η τάση για αλληλοβοήθεια ήταν ριζωμένη και βαθιά συνυφασμένη με την εξέλιξη των τότε κοινωνιών. Ισχυροποιούσε τους δεσμούς, κυρίως στις τάξεις των φτωχότερων, τους κρατούσε ενωμένους και αποτέλεσε τον παράγοντα που μακροπρόθεσμα τους βοήθησε να αντιδράσουν απέναντι στις ολιγαρχίες.

Γεννήθηκε το 1913 στο Φραντάτο, μεγάλωσε σε πολύ φτωχή οικογένεια και στα 16 της ξενιτεύτηκε και έγινε υπηρέτρια στην Αθήνα, δουλάκι όπως έλεγαν τότε. Από πολύ νωρίς πήρε μέρος σε εργατικούς αγώνες, οργανώθηκε στο ΚΚΕ, δεν ήθελε τα δεκαεξάχρονα κορίτσια να πηγαίνουν δουλικά στα αφεντικά του Κολωνακίου.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι Η.Π.Α. πέρασαν ένα νόμο που περιόριζε, αν δεν απαγόρευε τελείως, την μετανάστευση από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Ο λόγος τους ήταν απλός και αντηχεί έως τις μέρες μας: άνθρωποι από αυτές τις χώρες, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, θεωρούνταν κατώτεροι και χαμηλής διανοητικής ικανότητας.

Άγιος Κήρυκος, Αύγουστος. Τα ξημερώματα της 16ης Αυγούστου ξυπνήσαμε αντικρίζοντας ένα πελώριο σύννεφο καπνού που στροβιλιζόταν και απλωνόταν στα Β.Α. Μια απέραντη έκταση καιγόταν κι η πυρκαγιά με ανησυχητική ταχύτητα άπλωνε παντού τα πλοκάμια της. Το Γλαρέδο, το Χριστό και άλλα χωριά, ως το μεσημέρι απειλούνται άμεσα. Οι φλόγες κατηφόριζαν διαρκώς, έγλυφαν τα φαράγγια, περιζώνανε τα χωριά.

Σελίδες