Η Σουσάνα, που λες, ήτανε μια αιθέρια ύπαρξη που έζησε στο νου ενός συμπατριώτη μας από την Πλαγιά τον περασμένο αιώνα. Σαν γιόρταζε κανείς άγιος, ο εμπνευστής της την κουβαλούσε πηγαίνοντας με τα πόδια στο πανηγύρι, την κουβαλούσε και τη γνώριζε στους συμπατριώτες του. Αργότερα την έμαθαν όλοι, την αγάπησαν κι αποζητούσαν με λαχτάρα να την ξαναδούν.

Με λένε Λένα, είμαι ελληνικής καταγωγής και τώρα ζω στην Αμερική. Ελπίζω να βρω την οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με την ηλικιωμένη γυναίκα των φωτογραφιών (η αριστερή φωτογραφία είναι του 1959), το όνομα της οποίας ήταν Άννα.

Ξέρεις τώρα, έχεις ακούσει για μεγάλες στιγμές με άτσαλα κορμιά κι αδέξια φιλιά κι εφηβικές πρωτιές αλλά που μάλλον είναι ενήλικες μνήμες, για εκείνα τα καλοκαίρια που η θάλασσα ήταν ζεστή, το καρπούζι κόκκινο, το ψάρι φρέσκο και η κατάψυξη πάντα γεμάτη με παγάκια. Ναι, σίγουρα, πάντα έτσι εύκολα συμβαίνουν τα πράγματα…

Καθώς καθάριζε τ’ αυγά που τους ετοίμαζε, γελούσε. Ξυπόλητη, να στέκεται όρθια στο πέτρινο πάτωμα, μπροστά από το ξύλινο τραπέζι της κουζίνας της. Κότες μπαινόβγαιναν ανενόχλητες, ψάχνοντας για κανένα ψίχουλο. Που και που ξεπρόβαλε ο λεπτός της αστράγαλος, κάτω απ τη μακριά της φούστα για να τους ρίξει μια χαϊδευτική κλοτσιά.

Καλές οι ιστορίες έρωτα, δε λέω, αν και δεν είναι το φόρτε μου. Είναι θυελλώδεις και φουρτουνιασμένες, βουτηγμένες στο ασίγαστο πάθος και στην απελπισία, και, ταυτόχρονα, αστείες μέχρι δακρύων για τους έξωθεν παρατηρητές. Κάθε μία μοιάζει μοναδική, αλλά και αναπόφευκτα προβλέψιμη, γιατί είναι αυτή η ανθρώπινη μοίρα που καταφέρνει να μας ισοπεδώνει ανελέητα όλους εξίσου κι ας νομίζει ο καθένας μας πως ο δικός του ο καημός είναι ο πιο μεγάλος.

Πρωινό καλοκαιριού στην αυλή. Σκουπίζω. Ένας γείτονας, παιδικός φίλος του πατέρα μου, κοντοφθάνει με το κεφάλι σκυφτό.
-Βρε καλώς τον!
- Καλημέρα, παιδί μου. Πού είναι οι δικοί σου;

Ο παπα-Λίας ο Καραπέτης από το Πέζι λειτουργούσε από το 1850 ως το 1865 στην εκκλησία των Ταξιαρχών και κάθε Σαββατόβραδο κατέβαινε στο Μαγγανίτη. Κάποτε ο δέσποτας της Σάμου τον έκαμε ξαγοράρη (εξομολογητή) και, ανάμεσα στις άλλες οδηγίες του δεσπότη, ήταν και ο κανόνας (τιμωρία), αναλόγως το βάρος της αμαρτίας.

Την εποχή που τα λουτρά των Θερμών ανθίζανε και ο κόσμος κατέκλυζε την περιοχή του Αγίου για τα ιαματικά μπάνια, κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο. Είχε βάλει, λέει, ο τότε δήμαρχος τα «λατάρια» της περιοχής να «προωθούν» τα λουτρά. Ως γνωστό, η Σπηλιά στα Θέρμα βοηθούσε στα γυναικολογικά προβλήματα και την τεκνοποίηση. Έτσι, πολλές γυναίκες που είχαν πρόβλημα γονιμότητας ή δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν την κύησή τους, έρχονταν για λούσεις στη Σπηλιά. Έρχονταν για να μείνουν έγκυες! Ασυνόδευτες...!!!

Στη φωτογραφία φιγουράρουν ο Νικόλαος Μαλαχίας, καθηγητής, του Γεωργίου και της Λεμονής Παγγέρη, και η Αργυρώ/ή Παμφίλη του Ηλία, αδελφού του ιστορικού Χαράλαμπου Παμφίλη, και της Βασιλικής Πλούτη που τέλεσαν τους γάμους τους στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, απ' όπου και η φωτογραφία, στις αρχές του εικοστού αιώνα (γύρω στο 1905).

Μια φορά κι έναν καιρό, τέλη 19ου αιώνα - αρχές 20ου, είχε καλέσει ο Μητροπολίτης Σάμου τους παπάδες του νησιού μας να τον συναντήσουν στον Άγιo Κήρυκο, για να μιλήσουν για θέματα των ενοριών τους, πιστών και εκκλησιών, για έσοδα και ανάγκες.

Σελίδες

ikariastore banner