Το παρακάτω Ιστορικό κείμενο γράφτηκε από τον αείμνηστο διδάσκαλο Ραχών Ικαρίας Ανδρέα Σ. Καρούτσο, το 1929 (σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες σχετικά με τον γάμο του Ευάγγελου Τέσκου με την Ελισσάβετ Ηρ. Φακάρου). Βρέθηκε στο αρχείο της οικογένειας Νικολάου Σ. Καρούτσου (Προεσπέρα), όπου φυλάσσονται διάφορα έγγραφα από το έτος 1700 μέχρι σήμερα. Αναφέρεται σε γεγονότα της περιόδου εκείνης, καθώς και σε γενεαλογία των προγόνων πολλών οικογενειών της περιοχής και όχι μόνο.

Ο Πάμπλο Πικάσο πέθανε, σαν προχτές στις 8 Απριλίου το 1973. Εκείνο τον καιρό, ήμουν στο Λονδίνο, είχα πάει στο τέλος του Δεκεμβρίου του 1972 για μεταπτυχιακά. Ζούσα σε ένα μικρό χωριό το Wye, 100 χιλιόμετρα από το Λονδίνο στο Κεντ.

Που λές, το κλέψιμο της νύφης στην Ικαρία ήταν ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Καθόλου μοναδικό, βέβαια. Σ’ όλη την Ελλάδα, απ’ άκρη, σ’ άκρη, συναντάς αντίστοιχες πρακτικές. Ωστόσο, αν πιστέψω τις διηγήσεις της γιαγιάς μου, σ’ αυτό το νησί πιο πιθανό ήταν ένα ζευγάρι να κλεφτεί, παρά να παντρευτεί στην εκκλησία με όλα τα σόγια σύμφωνα και παριστάμενα. Ποιος να ξέρει;

Κρέμομαι από την κουπαστή σαν στεγνωμένο φανελάκι σε απλώστρα. Κοιτάω τα κατακόκκινα κουτουπιέ μου. Είναι πασαλειμμένα με την ειδική αλοιφή για να γιάνουν από το έγκαυμα. Δεν είχα ξανακαεί στο κουτουπιέ. Άσχημο πράγμα να μην μπορείς να βάλεις παπούτσια. Ειδικά αν θέλεις να ανέβεις στο μοναστήρι της Πάτμου. Στο ιστιοφόρο δεν τα χρειάζεσαι, γι’ αυτό άλλωστε δεν τα φοράς και τσουρουφλίζεσαι.

Εκείνος θα’ταν 20 κι εκείνη, κάπου εκεί. Εκείνος ζούσε στο νησί. Εκείνη ήταν δεύτερη γενιά Αμερικάνα, αλλά αισθανόταν το νησί πατρίδα. Ήταν καλοκαίρι. Γνωρίστηκαν στο καφενείο. Κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν, αγγίχτηκαν, αντάλλαξαν γλυκόλογα...

Οι φίλοι μιλούσαν για Ικαρία, για αυτοδιαχειριζόμενα κάμπινγκ, για το Να, για τη χαλαρή ατμόσφαιρα, κι εγώ με τον Σον, τον Ολλανδό συνταξιδιώτη μου για πάνω από 30 χρόνια, στην Ελλάδα κι έξω, κουνούσαμε το κεφάλι και λέγαμε "τσκ… τσκ… Σαν τους Φούρνους…!"

Αυτός κοιτούσε το φεγγάρι κι εγώ τα μάτια του που έλαμπαν. Κρατούσε ενα μπουκάλι από μπύρα που είχε μέσα ικαριώτικο κρασί. Η μουσική ακουγόταν απαλά, τα φώτα κάτω έμοιαζαν θολά και δε μας θάμπωναν, σα να ήταν όλα μέσα σ’ ένα όνειρο. Δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει. Ήμασταν καθισμένοι μες τα ζίγανα, και είχαμε τα βράχια μαξιλάρι. Κρεμασμένοι ακριβώς πάνω απ' το πανηγύρι του χωριού.

Ο διεθνής διαστημικός σταθμός της NASA πέρασε πάνω από την Αθήνα, τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017, 18:40 με 18:46. Ο αστροναύτης Ιγκάτσιο Μανιάνι ήταν συνεπής στο ραντεβού του. Ο σταθμός διέσχισε τον αίθριο αττικό ουρανό, από τον Γαρμπή ΝΔ προς τον Γρέγο ΒΑ πέρασε ξυστά από την Αφροδίτη. Τον είδα και τον θαύμασα μέχρι που χάθηκε πίσω από τους θύσανους προς την μεριά της Πεντέλης.

27/01/2017 - 22:21Βεντέτα

Ωραίο πράμα η οικογένεια. Και τ’ αδέρφια. Πολύ ωραίο. Τη δική μας κόρη, βέβαια, την αφήσαμε μοναχοπαίδι, προς μεγάλη απογοήτευση, κυρίως των γιαγιάδων, που προσφέρουν γή και ύδωρ προκειμένου να έχουν την χαρά να νταντέψουν άλλη μία λέρα, αλλά τι τα θές; Εγώ, πάντως, μια αδερφή την έχω. Χαρά θεού, γενναιόδωρη και ανοιχτοχέρα, έξω καρδιά, υ-πέ-ρο-χη μαγείρισσα, γαλιάντρα, τρυφερή και ημίτρελη.

Γιαγιά θρύλος: Σφεντόνα και αρχηγός. Δύο από τα παρατσούκλια που την συνόδευσαν σε όλο τον αιώνα που έζησε. Γρήγορή, αποτελεσματική, ψυχόπονη, βασανισμένη. Πολύ νέα, στα 38, έχασε τον άντρα και από 5 παιδιά που γέννησε τής έμεινε μόνο η μαμά μου. Της είχε αφήσει και ο γιος της 2 παιδιά, λατρεία!
Η μαμά μου όσα παιδιά κι αν έκανε ήταν καλοδεχούμενα.

Σελίδες

ikariastore banner