Ωχουυυυ, ναι μωρέ ζαβοκαριωτίνα είμαι....!! Περάσανε τα χρόνια και ναι, το κόλλημα κόλλλημα… Εντάξει πες και τοπικίστρια, γιατί ναι, την ώρα που ξεκινάει ο Ικαριώτικος ανταριάζομαι... γιατί στην Ικαρία ο αέρας είναι αλλιώτικος και τα πνευμόνια επιζητούν μόνο αυτόν, γιατί έχω ξοδέψει ώρες στα κύματα της Μεσαχτής να πίνω και να φτύνω νερό, γιατί εκτός από τα κύματα της Μεσαχτής έχω ξοδέψει ώρες και στα "κύματα" της Πόπης, γιατί έχω χορέψει δίπλα σε άπλυτους που με πάταγαν και πάταγα και παρ' όλα αυτά δεν έφευγα απ΄ τον κύκλο, γιατί έχω γίνει μουτσουνάρης, γιατί είμαι κι εγώ μία απ' αυτούς που στην πόλη τον Χειμώνα αναζητώ με μανία στο Youtube τα βιντεάκια από τα πανυγήρια, γιατί απ’ το Καστέλι έχω δει το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα και τα πιο πολλά αστέρια και γιατί όταν ακούω ή βλέπω κάτι για το νησί εκεί που δεν το περιμένω, τα μάτια μου δακρύζουν. 

Δε φταίω εγώ όμως! Για την Εύα και τον Αδάμ είναι κοινά αποδεχτό ότι έμεναν στο παράδεισο, για τους Ικαριώτες λοιπόν γιατί όχι...;;; Άσε που έχω βάσιμες πληροφορίες ότι τα πράγματα πρέπει να εξελίχθηκαν κάπως έτσι..

Αδάμ: Ε α καφαρτίσομε σήμερα, Βαγγελιώ;
Έυα: Εδωνά σου ‘χω το σιφούνι κι ήβρα και κάτι αλλούτερο.
Αδάμ: Ήντα ‘ναι τούτο;
Εύα: Μια σμέρνα μου το έδωκε και μου ΄πε άλλο φρούτο!
Αδάμ: Και λέεις να το φάμε; 'Oχι θαρρώ πως είπε ο Θεός, στο διάολο α πάμε..
Εύα: Ζεύκι σου λέω α κάμομε κι η πρώτη στον καριώτικο θε να ΄μαι.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΔΟΚΙΜΑΖΑΝ, ΗΚΟΥΣΑΝ ΜΙΑ ΦΩΝΗ...

Θεός: Παναγκασμά σας διάολοι, φυέτε απο 'δωνα, σέρφηδες ξεχάστέ την τώρα 'δα την Ικαριά...

Εντελώς αντικειμενικά λοιπόν ή έστω δικαιολογώντας τον τίτλο της τοπικίστριας (πράγμα που δεν πιστεύω) δηλώνω πως αυτό το νησί έχει σίγουρα κάτι μαγικό που θα μας τραβάει πάντα εκεί γιατί όπως μου ΄λεγε και μια ξεχωριστή γυναίκα:

«Κάθε χρόνο έλεγα δε θα ξαναπάω και  κάθε καλοκαίρι πριν το καταλάβω, 'τοίμαζα και τα 5 μικρά κι έμπαινα στα σαπιοκάραβα και μετά στη βάρκα στον Αρμενιστή...»

Ισμήνη Λύκου

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.