Κολλημένη στην πόλη... περιμένοντας κάτι λεφτά για να εξαφανιστώ με ελαφρά, ήρθε η πρόταση...όχι τόσο σημαντική,αλλά ιδιαίτερη,απλή και αυθόρμητη: «Δεν κοιμόμαστε έξω σήμερα το βράδυ;»

Το παιδί της πόλης εντυπωσιάστηκε...πώς; Πού; Ξέρω να κοιμάμαι σε ντιβανάκια στην εξοχή...μεσημεράκι...αλλά στο μπαλκόνι; Στρωματσάδα; Με τους γείτονες απέναντι; Περίεργο... Και άμα μας την πέσουν; Και άμα μας χαζεύουν από απέναντι;

Ένα κλικ ήταν για να καταλάβω πόσο σφιγμένη και καταπιεσμένη μπορείς να νιώσεις στην πόλη...την δική σου πόλη,που γεννήθηκες και μεγάλωσες.

Έιπα «ναι»...στρωματσάδα στο μπαλκόνι λοιπόν...στο κέντρο της Αθήνας (και εσείς που με διαβάζετε τώρα από την Ικαρία,μην γελάτε...στην Αθήνα δεν το είχα ξανακάνει... δεν μου πήγαινε καν το μυαλό!)

Ξάπλωσα λοιπόν...σίγουρα είχε πιο δροσιά και όλα μου φάνηκαν καινούρια. Είχε πλάκα ο ουρανός, τα γύρω σπίτια και το συναίσθημα της ελευθερίας,το ξεχασμένο αυτό συναίσθημα...το θαμμένο...

Θυμήθηκα τις ιστορίες της μητέρας μου… ότι τις βραδιές που είχε ζέστη ανέβαιναν όλοι μαζί στην ταράτσα, ο καθένας με το στρώμα του, παρέες δέκα άτομα και γινόταν μεγάλη πλάκα.

Αφουγκραζόμουν την πόλη,που ζούσε σε ρυθμούς ρελαντί, ένιωσα ότι έπαιζα στο «Μέσα» του Παπαϊωάννου, μόνο που εγώ, ο πρωταγωνιστής, κατάφερα να κάνω το κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητα μου...έστω αυτό το απλό...

Προς στιγμή,άρχισα να σκέφτομαι πράγματα αστεία...για φαντάσου, λέω, να δημιουργηθεί το «κίνημα του Ύπνου στην βεράντα»! Τόσα και τόσα έχουμε ακούσει κατά καιρούς...και να είναι όλος ο κόσμος στρωματσάδα στα μπαλκόνια. Να ακούς χάχανα, μουρμουρητά και ίσως να πιάσεις και τίποτα φιλίες με τους δίπλα μεταξύ σοβαρού και αστείου. Σίγουρα θα ήταν εν μέρη αγχολυτικό για τις μέρες που περνάμε...

Είστε μέσα λοιπόν; Δοκιμάστε το...δεν έχετε να χάσετε και τίποτα. Πουλάκια δεν θα ακούσετε εύκολα... άλλα ίσως να φτερουγίσει κάτι μέσα σας!

Μυρτώ Αξαρλή
mirtax_gr@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μυρτώς Αξαρλή.