Θα το ομολογήσω. Έχω μια εγγενή και αυθόρμητη επιφύλαξη απέναντι στις διασκευές. Όλων των ειδών τις διασκευές. Στη μουσική, στον κινηματογράφο (δηλαδή, πες μου, ποιος ο λόγος να ξαναγυρίσεις τα Φτερά του Έρωτα ή το Ψυχώ, πάμε καλά;), στα βιβλία, παντού. Ίσως είναι θέμα επαγγελματικής διαστροφής, αυτού του υπέρμετρου προστατευτισμού που τρέφουν...

Μια ιστορία για τον Άγγελο Τσαντέ, τον Αγγελή και τον Εμμανουήλ Δρόσο, το Μανολάκι.

Από το 1900 μέχρι το 2000 έγιναν όλα. Όσα δεν μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος. Ελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους. Ήρθαν στην Ικαρία τα σπίρτα, ήρθε το πετρέλαιο, το γραμμόφωνο, το ράδιο, ήρθε και η βιομηχανική επανάσταση. Ήρθε η “Ηλεκτρική” στον Άγιο. Ήρθαν οι κούρσες, άνοιξαν αμαξωτοί.

Το δρομολόγιο έλεγε ότι πιάνει Καρκινάγρι. Το προτιμούσαμε σαφώς, μιας και το χωριό μας το Τραπάλου, συνορεύει. Το ταξίδι ατελείωτο και ιδιαίτερα τρανταχτό. Έμοιαζε με Κυριακή σε λούνα παρκ εγκλωβισμένος όμως στο ταψί.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμείς όταν ήμασταν μικρά, τα γλυκά, τις καραμέλες, τις σοκοφρέτες, τα γαριδάκια και τα λοιπά υπέροχα σκατολοΐδια, τα βλέπαμε με το κιάλι.

Όταν ήμουν μικρός και λέγανε την SevenUp «λεμονίτα», εγώ διόρθωνα: «Ε όχι και λεμονίτα. Λεμονάδα! Λεμονίτα είναι αυτή του Κέφαλου».

Ειδήσεις λυπηρές, πολλές τον τελευταίο καιρό, καταγραφές μιας ταραγμένης εποχής. Ιστορίες και για νεαρά άτομα που δοκιμάστηκαν κι απελπισμένα έστειλαν με τις αποφάσεις τους αθώες ψυχές στον Άδη...
Ιστορίες που ξεπερνούν την πραγματικότητα. Να, σαν κι αυτήν που ακολουθεί.

Οι Ικαριώτες έμαθαν από πολύ παλιά να κρύβονται, όχι από δειλία, αλλά επειδή ήθελαν να έχουν μια ήρεμη ζωή, προστατευμένοι από κάθε πιθανή απειλή. Φαίνεται πως δεν είχε φτάσει ακόμα η ώρα του Ικαριώτη, με το άγριο και ελεύθερο πνεύμα, να αντιμετωπίσει στα ίσια τον εχθρό, όπως έκανε αργότερα.

Στην Ικαρία έχουμε διάφορα ονόματα που δεν συναντάς συνήθως σε άλλους τόπους έτσι μαζεμένα. Έχουμε για παράδειγμα το Λεμονιά, που καμιά φορά γίνεται και Λένια. Αν ακούσω δηλαδή κάποια που τη λένε Λεμονιά, κατευθείαν τη ρωτώ «Μήπως είσαι από την Ικαρία;»

Στην αυλή μου έχω ένα κρεβάτι.

Μικρό, σιδερένιο, με ελατήρια που στενάζουν ελαφρά κάθε φορά που αλλάζεις θέση.  Το στρώμα του ξεχειλίζει από τα όρια της κάσας του και αν ξεγελαστείς και γύρεις στις άκρες κινδυνεύεις να μπλάσεις κάτω. Τα σεντόνια του είναι λεπτά, σχεδόν διάφανα από τα χιλιάδες πλυσίματα και τον ήλιο που τα στεγνώνει.

04/04/2018 - 13:30Οι Φαηδόνες

Άλλοι τις τρέμουν, άλλοι απλά ενοχλούνται και για άλλους ένα τσίμπημα είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Στην Ικαρία έχουν το δικό τους όνομα. Δεν είναι μέλισσες γιατί δεν φτιάχνουν μέλι και δεν είναι σφήκες γιατί δεν σου κόβουν κομμάτι. Είναι Φαηδόνες και είναι ενοχλητικές, θρασύτατες, αμείλικτες, ανελέητες, ύπουλες, κλέφτρες, αρπακτικές, καταστροφικές, άσχημες, άτριχες και χωρίς προφανές λόγο ύπαρξης. Δεν τις φοβάμαι αλλά τις αντιπαθώ.

Σελίδες