Ποτέ μου δεν έμαθα να παίζω τον Καριώτικο. Βιολί από 7 χρονών, 8 χρόνια κλασικό ωδείο, 5 παραδοσιακό στη σχολή του Μεγάλου Δασκάλου Αριστείδη Μόσχου και δεν κατάφερα ούτε μια φορά να ικανοποιήσω οικογένεια και φίλους

Δε θυμάμαι πού πρωτογνωριστήκαμε με τον Ηλία. Δεν πάνε δα και τόσα πολλά χρόνια αλλά είναι που κάνει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν τον προλαβαίνεις. Από αρχισυνταξία σε εκπομπές μαγειρικής και stand up comedy μέχρι εκπομπές στο Youtube και συγγραφή. Και στο τελευταίο ακόμα, τη συγγραφή, πάλι τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα κάνει:

Έχουμε σχεδόν διανύσει την ανηφόρα και του φετινού χειμώνα (ελπίζω) και βρισκόμαστε πια στην αρχή του δρόμου προς το καλοκαίρι του 2017. Κοιτώντας προς τα πίσω, σας μεταφέρω ένα ενδιαφέρον γεγονός του περυσινού θέρους.

Artεις Fest, Αθήνα, 2015. Εγκατάσταση: Whispers. Ένα σαλόνι, ο χώρος της αναμονής, της ενθύμησης, της επικοινωνίας, της συνάντησης, της μοναξιάς, υποδέχεται τη μνήμη. Ερειπωμένο, με παλιά έπιπλα, μια ανοιχτή βαλίτσα, ένα ζευγάρι παπούτσια. Καρτ ποστάλ και φωτογραφίες από τους Ικάριους πρόσφυγες και μετανάστες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.

Ένα θρίλερ από το παρελθόν, μια μνήμη παλιά, ξεφτισμένη, τραυματική και συνάμα ένα κυνηγητό στο παρόν. Δυο πλάνα, ένα αδιάκοπο φλας μπακ και φλας φόργουορντ, δυο συγκοινωνούντα δοχεία, μια εγκιβωτισμένη αφήγηση μέσα σε δυο διαφορετικούς τόπους της σιωπής, που σταδιακά διεισδύουν ο ένας στον άλλο· τον Βράχο και την Αθήνα. Μόνο που τελικά, ο Βράχος αυτός δεν είναι άλλος από την πόλη της χαμένης μας αγάπης, που συντρίβει κάθε αντίσταση, τις σκέψεις, τα πάντα. Είναι μια εξουσία που δεν αλλάζει, ένας δυνάστης από τον οποίο δε θα απαλλαγούμε ποτέ, ο εαυτός μας.

Η συγγραφή ήταν πάντα ο ουσιαστικότερος τρόπος έκφρασής μου. Έτσι, το 1997 ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες –διηγήματα, όπως έμαθα ότι λέγονται–, προσπαθώντας να τις κάνω τρομακτικές για τα δικά μου δεδομένα. Στην πορεία, μια ας πούμε «κωμική φλέβα» που προϋπήρχε μέσα μου άρχισε να χτυπάει πιο έντονα. Άρχισα να ασχολούμαι με το stand up comedy, και ο τρόπος γραφής άλλαξε εντελώς.

Yπάρχουν κάποια πόρτες – ή και τρύπες- που τις ανοίγεις – ή πέφτεις μέσα- και σε βγάζουν κάπου αλλού. Σε μια άλλη εποχή, μια άλλη διάσταση, σε οτιδήποτε ξεφεύγει απο τις φωνές του έξω δρόμου. Συχνά, αυτή η πόρτα είναι ένα βιβλίο. Και τι ευτυχία όταν το βιβλίο αυτό πράγματι καταφέρνει να σε ταξιδέψει. Και είναι διπλή χαρά όταν το γράφει ένα πρόσωπο που γνωρίζεις και εκτιμάς.

Όχι, ο αδερφός μου δεν ειναι απο την Κίνα όσο κινέζικα κι αν ακούγονται τα κανάλια, το Qi, το γιν και το γιαν, οι μεσημβρινοί και όλα αυτά τα περίεργα... Τα τελευταία χρονια ασχολείται, με προσήλωση, με την παραδοσιακή κινεζικη ιατρική, το βελονισμό, την κινέζικη χειροπρακτική.

Σε συμφωνία με τη ρήση του Μπρεχτ :«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος», το επίπεδο της καθημερινής ζωής μιας κοινωνίας συνδέεται άμεσα με το επίπεδο των θεσμών και της πολιτικής της κουλτούρας. Παραδείγματα άπειρα από σύγχρονες κοινωνίες. Θεμελιώδες καθήκον σε μια ευνομούμενη πολιτεία αποτελεί η προετοιμασία των νέων ώστε να αναλάβουν έγκαιρα και αποτελεσματικά το ρόλο τους ως ενεργοί πολίτες.

Ανοίγοντας το βήμα για να φτάσεις στα πιο απομονωμένα σημεία των νησιών, χάνεσαι μέσα σε ανήλιαγα αρχαία δάση, διασχίζεις ορμητικούς λουλουδιασμένους ποταμούς, βουτάς μέσα σε χρυσαφένιες παραλίες, διψάς μέσα στην πέτρα και τη σκόνη, ξαποσταίνεις σε καταπράσινα προστατευτικά δέντρα. Μέσα σ’ αυτόν τον ταξιδιωτικό οδηγό θα βρεις τον τρόπο να φτάσεις στα πιο κρυφά σημεία της Ικαρίας και των Φούρνων, θα γνωρίσεις ηλιοκαμένους ανθρώπους που κατέχουν το μυστικό της μακροζωίας και θα ανακαλύψεις γιατί ο Ίκαρος διάλεξε να πέσει ακριβώς εκεί...

Σελίδες

ikariastore banner