ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Μενέλαου Μανώλη

O Μενέλαος Μανώλης έχει μία τάση άρνησης ως προς τη δήλωση ιδιότητας, παιδιόθεν. Το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του να λέει σε όσους τον ρωτάνε για την επαγγελματική του ενασχόληση είναι πως παιδεύει και παιδεύεται με εικόνες. Σχεδιάζει, όμως και αυτό προσωρινά και για λίγες εμφανίσεις ακόμα, γιατί σύντομα θα κατέβει στο νησί του μόνιμα με ένα δικό του ξύλινο ιστιοπλοϊκό(!) όπου και θα ανοίξει λέει εκεί ένα καφενείο. Λέει ότι θα φτιάχνει και δικό του κρασί! Και διάφορα άλλα λέει. Αγαπάει την δεκαετία του 50, το Παρίσι, το κρασί και την μαμά του.

του Μενέλαου Μανώλη

Θα έχεις βρεθεί σίγουρα σε κάποιο από αυτά. Είναι μικρά φεστιβάλ και εκδηλώσεις στο νησί. Από ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο και συλλόγους που αντλούν από το παρελθόν, προσπαθώντας να δουν το μέλλον με μια φρέσκια μάτια, με μικρής κλίμακας αλλά υψηλής αισθητικής πολιτιστικά δρώμενα.

Είναι δύσκολα αυτά τα χρόνια στο νησί. Έχουμε 1950, τι τα γυρεύεις... Δεν υπάρχουν δουλειές. Οι άνθρωποι φεύγουν, οι πολλοί στην Αθήνα μα και αρκετοί στην Αμέρικα, στην Αυστράλια. Ψάχνουν μεροκάματα, να μπαρκάρουν, άλλοι να μάθουν κάποια τέχνη, να σπουδάσουν. Και φιλοξενούνται.

24/01/2014 - 00:26Φαρμακοχώρα

Πόση ντροπή! Πoια άλλη λέξη μπορείς να βρεις για το πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς μετά από αυτή την είδηση; Το λιγότερο ντροπή. Ντροπή νιώθω. Διαβάζεις και σου φαίνεται απίστευτο. Ψέμα. Όχι στη χώρα μου.

Εν τον ηθυμάσαι εσύ, εν τον πρόλαβες, μόν' κάτσε να σου την πω την ιστορία που είναι παλιά, να τη ξέρεις να τη λες που 'ναι κι αστεία.

Να ξυπνάμε στη μία χωρίς βία και ας είχες υποσχεθεί ότι φέτος θα σηκώνεσαι νωρίς. Να ξυπνάμε μαζί ή και χώρια. Να μου λες αργήσαμε. Να φορτώνεις πετσέτες, αντηλιακό και τσιγάρα και βιβλία σε μια ψάθινη τσάντα. Να φοράς το μαγιό. Κάνει ζεστή, μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει από το λαιμό σου.

Θα ξεκινούσε μια βόλτα στηv πόλη, στη μέση της νύχτας, ναι, μια άσκοπη βόλτα στηv πόλη είπε, μπας και μπει σε τάξη ότι υπήρχε στο μυαλό σκέφτηκε, αν υπάρχει τίποτα εκεί, απάντησε δυνατά στον εαυτό του και με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι, θα φορούσε το παλτό, το κασκόλ στο λαιμό και θα έφευγε με την μοναξιά του...

Ρε παιδί μου να ήταν κάπως αλλιώς, δεν ξέρω. Nα μην τελείωναν οι εποχές, να μην φεύγαν οι άνθρωποι. Ή να μπορούσες να γυρνάς εσύ εκεί για λίγο, σε ό,τι σου λείπει, όποια στιγμή θελήσεις σε όποια ηλικία.

Για ιστορίες παλιές θα γράψεις, τρυφερές, και αστείες αν θυμηθείς. Μνήμες, νοσταλγίες, αγκάθι και βάλσαμο, κρυφές σκέψεις, καλοκαίρια και έρωτες. Για πανηγύρια. Για μύθους και για παραδόσεις που διάβασες ή κάπου άκουσες για αυτές. Έτσι είναι ωραία.

04/06/2012 - 00:08η πρώτη πρώτη

Δεκαετία του 70. Στα μέσα. Μόλις αρχίζεις να θυμάσαι με σήματα αδύνατα και μπερδεμένα, τον εαυτό σου εκεί, στον τόπο σου. Ξαπλωμένο τον συναντάς το βράδυ στρωματσάδα δίπλα σε θολές μορφές παιδικών συντρόφων, μ’ ένα αδύναμο του δωματίου φως που τρεμοπαίζει, μάλλον από κάποια λάμπα πετρελαίου και μια γνωστή φωνή, ξαφνικά, με τόνο προστακτικό να προκαλεί σιγή. Έλα, κλείσε τα μάτια, κοιμήσου, συνάντησε ό,τι διασώζεται. Από τη πρώτη, τη πρώτη πρώτη μνήμη.

Καλεσμένοι στο αποψινό talk show οι εκφραστές του λαού, οι μοναδικοί κατέχοντες την απόλυτη αλήθεια, θα κραυγάζουμε αλαζονικά για την δική σας ενημέρωση. Θα έχουμε αυτόκλητους αφυπνιστές, πατριωτικές κορόνες, σημαίες και σύμβολα με το βλέμμα μας στραμμένο στη Βασιλεύουσα.

Σελίδες

ikariastore banner