Δεκαετία του 70. Στα μέσα. Μόλις αρχίζεις να θυμάσαι με σήματα αδύνατα και μπερδεμένα, τον εαυτό σου εκεί, στον τόπο σου. Ξαπλωμένο τον συναντάς το βράδυ στρωματσάδα δίπλα σε θολές μορφές παιδικών συντρόφων, μ’ ένα αδύναμο του δωματίου φως που τρεμοπαίζει, μάλλον από κάποια λάμπα πετρελαίου και μια γνωστή φωνή, ξαφνικά,  με τόνο προστακτικό να προκαλεί σιγή. Έλα, κλείσε τα μάτια, κοιμήσου, συνάντησε ό,τι διασώζεται. Από τη πρώτη, τη πρώτη πρώτη μνήμη.

Μια θάλασσα θυμάσαι, τον ήλιο πάνω της. Περίεργα είναι. Τον άγνωστο, παράξενο για σένα ήχο των  κυμάτων πάνω στα βράχια και τον θόρυβο του δυνατού αέρα το βράδυ που σε τρόμαζε, που σε ξυπνούσε. Έλα κοιμήσου.

Εσύ πάλι. Με κοντό  παντελονάκι, αέρινο, μόρτικο, ένα ματωμένο γόνατο, ίσως παράσημο ανεπιτυχούς  σκαρφαλώματος της μάντρας δίπλα  σ’ ένα σπίτι... Της γιαγιάς  το σπίτι, του παππού! Και μετά η  μυρωδιά, η πρώτη μυρωδιά που καταγράφεις μέσα σου από το σπίτι  εκείνο, απ' την αυλή, από το νησί σου! Βασιλικό σού μύριζε και κάπνα από αναμμένο τζάκι και μετά και άλλες μυρωδιές να μπλέκονται, θυμάρι και άγουρο σώμα του καλοκαιριού ηλιοκαμένο, να πιπιλάς την αλμύρα του στο χέρι, μεσημέρι, την ώρα που  κλαίγοντας εσύ, σε έβαζαν για ύπνο. Ένα λαμπύρισμα θυμάσαι μετά και ένα φεγγάρι, απ' την πεζούλα. Mια πεζούλα και πρέπει χρυσωμένα στάχυα το πρωί ή κάτι τέτοιο.

Και ύστερα πάλι ξύπνησες από τον θόρυβο του δυνατού αέρα ή βιάστηκες να σηκωθείς, να μεγαλώσεις, σπαταλώντας ανοήτως  μυρωδιές πολλές ακόμα και εικόνες και λέξεις και γεύσεις των πρώτων σου εκείνων χρόνων.

Και σήμερα (σήμερα ακριβώς!) που γίνεσαι 40 ρε, επίμονα προσπάθησες απ' το πρωί να γυρίσεις πίσω, στη μόνη πατρίδα που γνώρισες, που ξέρεις για δική σου. Των παιδικών σου χρόνων τη πατρίδα, των πρώτων χρόνων, της πρώτης μνήμης και βιαστικά να προφυλάξεις ό,τι μπορείς, να προστατεύσεις, να σώσεις... να σωθείς και εσύ. Να παρηγορηθείς για όσα τρέχουν γύρω σου.

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μενέλαου Μανώλη.

Όλες οι ελεύθερες πτήσεις της Πρώτης Μνήμης, εδώ.