«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί» έλεγε ο ποιητής. Που πάει να πει, κανένας δεν είναι ακέριος μονάχος του, αποκομμένος, ανεξάρτητος, αυτάρκης. Όμως δεν είναι όλα τα νησιά ίδια, ή, πιο σωστά, δεν είναι όλα τα νησιά ίδια για τον καθένα μας. Ούτε όλοι οι άνθρωποι, άλλωστε.

Υπάρχουν, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι που τους απαντάς κάποια στιγμή στη ζωή σου, μπορεί να ξεκινήσατε μαζί, ή να σμίξατε πιο αργά, δεν έχει και πολλή σημασία, και που σ’ ένα βράδυ, σε μια στιγμή, σ’ ένα ποτήρι ή σ’ ένα υπονοούμενο ανοίχτηκαν μπροστά σας κόσμοι ολόκληροι. Άλλοτε μικροί που χωράνε μόνο τους δυο σας, κι άλλοτε τεράστιοι, αχανείς, να χωρούν το σύμπαν. Κι είναι σαν να τους ήξερες καιρό, από πάντα, κι ας μην είχατε επίσημα συστηθεί. Τους χάνεις για μέρες, μήνες. Εποχές περνάνε και κουβέντα δεν αλλάζετε, γιατί -ποιος ξέρει γιατί;- έτσι τα φέρνει καμιά φορά η ζωή και στα δυσκολεύει. Τους θυμώνεις μερικές φορές που δεν είναι πιο πολύ εκεί, που δεν είσαι εσύ πιο πολύ εκεί, μα, άκου, είναι οι αποστάσεις μεγάλες, ο χρόνος τόσο λίγος, η κάθε μέρα τόσο γεμάτη από χίλια μικρά άλλα πράματα, που κάνεις χώρο συνέχεια, να τα ταιριάξεις όλα, και όλο και κάτι χάνεται και παραπέφτει.

Και μετά έρχεται η αντάμωση. Πάντα. Ξανά και ξανά, με σταθερή περιοδικότητα, σαν να ‘χει κι αυτή δική της ρουτίνα, σαν να αναγνωρίζονται άρρητα όρια, αυτά που δεν πρέπει να παραβείς, γιατί, είπαμε, έχουμε υπομονή κι αγάπη, αλλά θέλουν κι αυτά το τάισμά τους. Όχι μόνο για σένα, και για τον άλλον. Χτυπάει το τηλέφωνο, σαστίζεις, γιατί «τώρα, βρε, στο νου μου σ’ είχα κι αν θέλεις το πιστεύεις», βγάζεις ένα εισιτήριο και να ‘στε, πάλι μαζί, καθισμένοι ανακούρκουδα στο πάτωμα, να συνεχίζετε τις κουβέντες εκεί που τις αφήσατε, με τα χέρια να διαγράφουν έξαλλες πορίες στον αέρα, να γελάτε με αρχαία αστεία.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι-νησιά, οι άνθρωποι-Ικαρίες που είναι πάντα εκεί κι ας μην είναι. Τους κουβαλάς στην τσέπη σου, όπου κι αν πας, και τους γυροφέρνεις στα δάχτυλά σου, σαν κέρμα. Που, σαν πας να τους βρεις, πάντα νοιώθεις πως έχουν στρωμένο το ίδιο τραπεζομάντηλο, την καρέκλα στην ίδια έκκεντρη θέση κάτω απ’ το παράθυρο, την ίδια παρδαλή γάτα (μπορεί και να ‘ναι το παιδί της) να γυρνάει στην αυλή, το ίδιο ταλαιπωρημένο απ’ την αλμύρα γεράνι στον γκαζοτενεκέ. Το ίδιο σημείωμα καρφωμένο στον τοίχο, το πρώτο πράγμα που θα δεις: «Βρε, καλώς την». Οι άνθρωποι-Ικαρίες είναι λίγοι, μα είναι η επιστροφή μας και είναι αρκετό.

Ρωξάνα Θεοδώρου
roxana.theodorou@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρωξάνας Θεοδώρου.