Μια εκδρομή στον εγκαταλειμμένο οικισμό του Κουμαρό Καρκιναγρίου και η επίσκεψη στο παλιό εκκλησάκι του Αγ. Παντελεήμονα,  ανήμερα της Πρωτομαγιάς,  με γέμισε θλίψη από αυτό που αντίκρισα περνώντας την ορθάνοιχτη πόρτα της μικρής εκκλησίας. Ακαθαρσίες ζώων στρώμα παντού μέχρι και το ιερό.

Το πρώτο σοκ το διαδέχτηκε μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση. Η σκέψη μου ήταν, ότι ο αέρας άνοιξε την πόρτα και τα ταλαίπωρα ζωντανά βρήκαν καταφύγιο στον Αγ. Παντελεήμονα. Η ψύχραιμη αυτή σκέψη κράτησε δυστυχώς λίγο, όταν είδα το κλειδί στην πόρτα κατανοώντας τι είχε συμβεί. Δεν ήταν ο δυνατός αέρας που την άνοιξε αλλά το χέρι ενός συμπολίτη μας…

Στα συναισθήματα τώρα επικράτησε η ντροπή. Σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που μετατρέπουν έναν ιερό τόπο σε στάβλο. Όχι πως είμαι βαθιά θρησκευόμενος, το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά   ακόμα και αν οι ίδιοι δεν πιστεύουν, δεν μπορούν παρά να σέβονται την πίστη των άλλων. Σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν να μην εκτιμούν και να διαφυλάττουν την πολιτισμική μας παράδοση και τα μνημεία μας. Αυτόματα μου ήρθαν στο μυαλό τα μεγάλα λόγια που συνήθως εκφωνούνται σε εκδηλώσεις και ομιλίες για τον ιδιαίτερο πολιτισμό του Καριώτη, για τις Καριώτικες αξίες ακόμα και για τη μοναδικότητά μας ως ράτσας προσηλωμένης στις παραδόσεις και τη διαφύλαξή τους.

Σκοπός μου δεν είναι, με αυτό το μικρό σχόλιο, να δώσω λύσεις ή να κάνω προτάσεις. Αυτό θα ήταν δουλειά ενός άλλου κειμένου που θα είχε να κάνει με την ωριμότητα και τις αξίες της κοινωνίας μας. Ούτε θέλω να ρίξω τις ευθύνες σε κάποιους γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι σε διαφορετικό βαθμό, ευθύνες έχουμε όλοι. Τοπικές αρχές, εκκλησιαστικές επιτροπές, τοπικοί παράγοντες, «απλοί» πολίτες, κάτοικοι όλοι αυτού του τόπου. Όλοι εμείς λοιπόν ας αναλογιστούμε πόσο ειλικρινείς είμαστε… 

Ηλίας Α.Γαγλίας για το ikariamag