23/06/2011 - 19:25Τα ψηλά βουνά
...Υπόφαε τη φρυγανιά σου και άμε πλύθου… Κάτσε που α βάλω ένα καΐσι στη ζέπη σου, να το τρως στο δρόμο, κάτσε ρε μη με χολοσκάς… Πλύθου καμάρι μου, πλύθου κι ηργήσαμε… Γιάδε, είν’ τα μάθκια ντου μες στην τσίμπλα… πήαινε ρε στον καμπινέ, άχου α με σκάσει το μικρό…
26/04/2011 - 16:43Οι αμυγδαλιές άνθισαν (σκέφτομαι και γράφω)
Έξω απ’ την πορτάρα του αυλόγυρου, εκεί που έπεσε επέρσι ο φίλος μου ο Μιχάλης κ’ έσπασε δυο πλευρά, στέκεται αγέρωχη μια μεγάλη αμυγδαλιά! Αυτή η αμυγδαλιά είναι δικιά μας και την αγαπώ περισσότερο από τις άλλες. Δεν τη φυτέψαμε εμείς, ούτε κανένας πάππους μου, αλλά εγώ λέω με τους φίλους μου ότι είν’ δικιά μας, γιατί εκτός που ανθίζει και αυτή όπως οι άλλες αμυγδαλιές του κόσμου, εδώ έχουμε περάσει τέλεια!
Παλιά συναντιόμασταν όλοι μαζί κάτω από την αμυγδαλιά να πάμε σχολείο! Εγώ είχα πολλά νεύρα για το πρωινό ξύπνημα αλλά δεν έχει καμία σχέση. Και τώρα, που το δημοτικό στο χωριό μου έκλεισε από πρόπερσι, πάλι εδώ μαζευόμαστε και περιμένομε το ταξί να μας πάει Άγιο. Όταν έρχεται το ταξί, δεν έχει ξημερώσει ακόμα και έχω πιο πολλά νεύρα με το ξύπνημα!
Πάνω στον κορμό της έχει πολλά γραμμένα ονόματα. Έχω γράψει και εγώ το όνομά μου πάνω. Όταν ήμασταν μικροί, καταφέρναμε και σκαρφαλώναμε πάνω και βλέπαμε τα καράβια. Είχε και μια κουφάλα που βάζαμε μέσα απόρρητα σημειώματα, όπως τότε που συνεννοηθήκαμε με το Μιχάλη την δικαιολογία που αργήσαμε να πάμε σπίτια μας, παρόλο που είχανε ανάψει οι στύλοι της ΔΕΗ. Μια φορά έμπλασε ο Μιχάλης και τον πήρε ελικόπτερο για Αθήνα γιατί δεν υπήρχε γιατρός στο νοσοκομείο. Ο Μιχάλης ευτυχώς δεν είχε τίποτα αλλά ο Κυρ-Λευτέρης έκοψε τα χαμηλά κλαδιά της, για να μην ξανανέβομε. Βέβαια ήθελε και απόκλαδα για το τζάκι και βαριότανε να πάει στο Βούνιο. Στα πανηγύρια κάθομαι όλο το βράδυ εκεί, γιατί περνάνε και άλλα παιδιά και γινόμαστε φίλοι και παίζουμε όλο το βράδυ!
07/04/2011 - 21:00Πάντα να θυμάσαι … ποτέ μη ξεχνάς
Μόνο όταν τους ξεχνάς φεύγουν... μόνο όταν δεν τους νοσταλγείς… πεθαίνουν μέσα στη λήθη τους! Όλοι περνούν και φεύγουν, αλλά που πάνε; Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι φωλιάζουν στις καρδιές μας! Με μία λέξη, μία κίνηση, με κάτι, οτιδήποτε, είναι πάντα εδώ! Οι ιστορίες του παππού έφυγαν και τα λόγια του πλανιόνται μέσα στο μυαλό μου. Όμως γιατί μου κάνει εντύπωση, έτσι δεν είναι πάντα; Σοφά λόγια και σκέψεις που κρατάς πάντα για συμβουλές και δεν τα ξεχνάς ποτέ, όσο και αν τα χρόνια περνούν. Γίνονται το αποκούμπι σου και πάντα επιστρέφεις σε αυτά, όταν τα έχεις ανάγκη και εκείνα ζωντανεύουν μέσα στη σκέψη σου!
Έχω πειστεί πια ότι σε αυτόν τον πλανήτη όλα μπορούν να συμβούν εκτός από ένα: να ξεχάσεις αυτούς που σε σημαδεύουν για πάντα στη ζωή σου και σου δίνουν κίνητρα να προχωράς, να ελπίζεις και να αγωνίζεσαι. Εκείνοι πάντα θα είναι εδώ και το κερί τους θα σιγοκαίει για να φωτίζει τον δρόμο σου. Ο παπα-Παντελής, ο παππούς μου για μένα είναι εκείνος ο άνθρωπος ...τόσο σοφός και τόσο λιτός. Μου μιλούσε πάντα για την απλή ζωή που τον γέμιζε χαρά αν και είχε περάσει δύσκολα χρόνια. Κάθε φορά που μου μιλούσε για τη ζωή του, ένιωθα ότι τον διακατείχε κι ένα διαφορετικό συναίσθημα. Χαρά, συγκίνηση, νοσταλγία, ποτέ πάντως στεναχώρια και σας λέω πέρασε δύσκολα χρόνια. Όμως ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Μου μιλούσε και εγώ ενώ άκουγα για τη φτώχεια και πολλές φορές τις κακουχίες που πέρασε, γέμιζα απορίες γι’ αυτά του τα συναισθήματα. Αλλά έτσι ήταν τότε οι άνθρωποι, ήθελαν τα λίγα και τα καλά, με τα απλά πράγματα ήταν ευτυχισμένοι και δεν μεμψιμοιρούσαν για ψιλοπράγματα.
06/12/2010 - 20:3926 χρόνια πριν
…26 χρόνια πριν, ένα παιδί αφηγείται. Ζει το χειμώνα στην πόλη και σκέφτεται το νησί του σαν όνειρο…
02/11/2010 - 16:44τo ξύδι
Oσο ζούσαμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, μέχρι να χτιστεί το δικό μας, θυμάμαι ότι το πιο «ζεστό» δωμάτιο ήταν εκείνο που σήμερα θα λέγαμε τραπεζαρία. Εκεί μαζευόμασταν όλοι.
05/10/2010 - 17:52Δεν κλείνω την Ελλάδα σ' ένα μικρό νησί …
Διαβάζοντας αποσπάσματα από τον «Μικρό Ναυτίλο», κεφάλαιο ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΙV) του Οδυσσέα Ελύτη, καίγονται τα μάτια μου απ την αρμυρά των δακρύων μου…απ' την αρμυρά που ρούφηξαν βλέποντας το απέραντο γαλάζιο καθώς μεγάλωσα εκεί…
18/09/2010 - 19:30Με μυρωδιά φρεσκοξυσμένων μολυβιών
Μήνας Σεπτέμβριος και το πρωινό αυτής της μέρας είναι διαφορετικό από τα άλλα των διακοπών. Συνηθίσαμε το καθισιό τρείς μήνες τώρα αλλά αυτή τη μέρα ευχαρίστως ξυπνάμε από το πρωί. Μερικές φορές μένουμε ξύπνιοι ως αργά με διάφορες σκέψεις να μας συντροφεύουν.
24/07/2010 - 14:20Πριν τα φώτα του πολιτισμού
Μετά από ένα πολύωρο και, συχνότατα, τρικυμισμένο ταξίδι στο Αιγαίο, με κάποιο από τα σαπιοκάραβα της γραμμής, βλέπαμε επιτέλους το μικρό αγαπημένο μας χωριό και δακρύζαμε απ' αυτή την αίσθηση ευτυχίας που σε διαποτίζει όταν εκπληρώνεται η λαχτάρα της επιστροφής.
03/07/2010 - 19:57Ο θησαυρός μου
Το προηγούμενο βράδυ δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Είχες αγωνιά. Υπερένταση μάλλον. Η μαμά σου σε έβαζε για ύπνο, αλλά εσύ δεν έλεγες να κλείσεις τα μάτια. Μετρούσες τις ώρες. Ε; Το πρωί έπρεπε να είμαστε όλοι όρθιοι στις 6.
26/06/2010 - 22:03Προσκλητήριο
Τέτοια εποχή, τέλος του Ιούνη, φτιάχναμε τις βαλίτσες, σε κλίμα απίστευτης αδημονίας και λαχτάρας, για να έρθουμε στο νησί και να περάσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές με τη γιαγιά και τον παππού. Ο μπαμπάς μας συνόδευε, έμενε μόνο λίγες μέρες και περίμενε τη σειρά του για να προστεθεί αργότερα στις υπόλοιπες αφίξεις του Αυγούστου, μαζί με πάρα πολλούς συγγενείς.
