Διαβάζοντας κάθε μέρα τις ελεύθερες πτήσεις, κόλλησα με αυτές που εκφράζουν σκέψεις για το νησί. Μα δεν είναι μόνο σκέψεις. Είναι κατάθεση ψυχής από τον καθένα που ελεύθερα φτερώνει ή φτέρωσε έστω για λίγο σε αυτό τον βράχο.

Σαν πλωτή εξέδρα, στο μουράγιο, ένα βιολί, μία φωνή και πίσω πλήκτρα. Σκοτεινιά, το ροζ, το κίτρινο, το λευκό, τα κοριτσίστικα φουστανάκια, στριφογυρίζουν και χωρίς ήχο, πυγολαμπίδες χαρωπές. Στα λίγα σκαλιά οι σκιές αμφιθεατρικά στημένες, στα πασσαλόπληκτα ταβερνάκια ψηλά, οι θαμώνες αρχίζουν να τυλίγονται με στο διάφανο ύφασμα της μουσικής που χορεύει προκλητικά γύρω τριγύρω.

Η θάλασσα, οι άντρες οι πελαγήσιοι και οι γυναίκες της απαντοχής. Οι καπεταναίοι και τα σκαριά τους, το εμπόριο και οι συμμαχικές νηοπομπές του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ....

Μια άρια για την Ικαρία… βουτηγμένη σε χαμογελοδάκρυα, χωρίς ενοχές… Καθρέφτες που στραγγίζουν τον ήλιο για να χαιρετίσουν τους ταξιδιώτες των πλοίων… όλα τα χέρια στα παράθυρα των σπιτιών, το ένα μετά το άλλο από ανατολή προς Δύση ή από Δύση προς Ανατολή, ανάλογα αν το καράβι φεύγει ή έρχεται… Βλέπεις τους καθρέφτες να ξυπνούν διαδοχικά και να ορίζουν το χρόνο που διαρκεί ο διάπλους της Ικαρίας… Το μήκος του νησιού μετρημένο, με πόσες λάμψεις άραγε; Αποβιβάζεσαι θαμπωμένος στο νησί…