Μήνας Σεπτέμβριος και το πρωινό αυτής της μέρας είναι διαφορετικό από τα άλλα των διακοπών. Συνηθίσαμε το καθισιό τρείς μήνες τώρα αλλά αυτή τη μέρα ευχαρίστως ξυπνάμε από το πρωί. Μερικές φορές μένουμε ξύπνιοι ως αργά με διάφορες σκέψεις να μας συντροφεύουν.

Πώς θα είναι οι φίλοι μας άραγε; Σίγουρα όλοι ηλιοκαμένοι. Τι θα έχει αλλάξει, όμως, πάνω τους; Τι θα φοράνε αύριο; Σε ποια τάξη θα μας βάλουν φέτος; Θα αλλάξουμε όροφο; Ποια θα είναι η κυρία μας; Ή μήπως θα έχουμε δάσκαλο φέτος;

Νιώθουμε μεγαλύτεροι. Αυτά είναι τα πραγματικά γενέθλια. Κοιμόμαστε πρωτάκια και ξυπνάμε δευτεράκια. Πάμε σχολείο και είμαστε μία τάξη μεγαλύτεροι.

Έχουμε αγωνία αν όλα είναι έτοιμα για αύριο. Σάκα καινούργια. Κασετίνα γεμάτη με όλα τα σύνεργα. Μολύβια ξυσμένα και γόμες καθαρές. Χάρακες γυαλιστεροί. Τετράδια λευκά. Βιβλία ντυμένα με ζελατίνα και με την ετικέτα απ’ έξω με το όνομά μας. Να μην το χάσουμε κιόλας… Ρούχα, παπούτσια, κούρεμα όλα νέα. Όλα μυρίζουν αρχή της σχολικής χρονιάς!

Μοναδικές στιγμές που όλοι μας θυμόμαστε σαν χτες. Ζεστές αναμνήσεις από μία όμορφη εποχή. Τότε που κανείς δεν μίλαγε για κρίση, για αναπληρώσεις κενών θέσεων, για εκλογές, ΔΝΤ, ανασχηματισμό, συντονισμό και αποσυντονισμό.

Δεν την αντέχω τόση μιζέρια. Την αναπαράγω και εγώ πολλές φορές αλλά δεν αντέχεται. Μας έχουν κάνει να μιζεριάζουμε και να παραπονιόμαστε για τα πάντα. Μήπως βολεύει;

Πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα τελικά. Όπως την πρώτη μέρα στο σχολειό. Έσπαγε η μύτη του μολυβιού στην πρώτη επαφή με το χαρτί. Κανένα πρόβλημα. Ξύναμε το μολυβάκι μας και όλα καλά. Πάμε πάλι απ’ την αρχή.

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com