Είχα ραντεβού μαζί τους. Από καιρό. Μόνος μου το είχα κλείσει. Δε με περίμεναν και πήγα. Στο Παρίσι. Το πρώτο ήταν με κλασικούς και αναγεννησιακούς. Όλα καλά μα ένοιωθα τουρίστας. Εγώ ήθελα να συναντήσω την πόλη ... των Άλλων. Του μεσοπολέμου, της αβάντγκαρντ, του ... απρoόπτου.

Βγήκα στο δρόμο, μπήκα στο μετρό, ξαναβγήκα, περπάτησα την πόλη. Με τις ώρες. Με τις μέρες. Το ποτάμι, οι γέφυρες, πεζόδρομοι φουλ. Τελικά τους συνάντησα. Άλλους κατά πρόσωπο, άλλους μπαίνοντας στα σοκάκια τούς είδα φευγαλέα να παίρνουν τη στροφή. Στο βιβλιοπωλείο της Σίλβια Μπιτς, τον Χέμινγουεϊ, τον Τζόυς και τον Χένρι Μίλλερ, πιο πέρα τη Γερτρούδη Στάιν.

Μπήκα στα στέκια τους, γύρεψα τις γωνιές τους. Τους πέτυχα! Στα καφέ, δίπλα μου, να γράφουν τα σουρεαλιστικά τους μανιφέστα, ο Αντρέ Μπρετόν και ο Πολ Ελιάρ. Ποιος δεν έζησε εδώ ή ... ποιος δεν θάφτηκε!

Σε μια πόλη γλυκό του κουταλιού, με το φωτεινό της κερασάκι στητό στη μέση και το υδάτινο κουταλάκι της στην άκρη. Δε φαίνεται να γνώρισε ποτέ το νταβατζιλίκι της αντιπαροχής. Κτίρια παλιά, δρόμοι να τους περπατήσεις, πεζόδρομοι να τους μετρήσεις πέτρα – πέτρα, ποδήλατα δημοτικά να τα νοικιάσεις παντού (αβανδάλιστα).

Και τη νύχτα, που το ρευστό βγαίνει στους δρόμους, βάζεις τα καλά σου έστω και αν δεν τα έχει υπογράψει η ιθαγενής Κοκό, την πιο καλή σου διάθεση δηλαδή, την ερωτική και ξαμολιέσαι. Και την ψάχνεις ... την Ζοζεφίν Μπέικερ, άφωνος σε μια πόλη υγρή, θαμώνας των Φολί Μπερζέρ, νάτη, την βλέπεις, σκέτη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ.

Ναι, ξέρω. Δεν είναι αυτή όλη η αλήθεια. Ναι, ναι, «η πόλη έχει και την άλλη της όψη». Ναι, ξέρω, «ο Σαρκοζί». Ναι, ναι, «τα προάστεια». Δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Δε με ενδιαφέρει η «πραγματικότητα». Σταματήστε να βολεύεστε με τις αλήθειες των άλλων. Κοιτάξτε πρώτα τη δική σας.

Πώς κλείνεις ραντεβού με το απρόοπτο; Δεν κλείνεις! Απλώς δεν το εμποδίζεις, γι’ αυτό και δε σε χαλάει η όποια έκβαση του, γι’ αυτό και «ταξίδι»!

Au revoir!

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Y.Γ. Μετά από αυτό το ταξίδι πήγα στο χωριό μου, όπου στήνεται ένα καμπαναριό (στην πόρτα) της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, μεγαλύτερο και από της Παναγίας των Παρισίων! Βοήθεια ... μας!