Tην πρώτη μέρα του χρόνου έβγαλε ήλιο. Μετά από βροχές λασπωμένες και αγχωμένες, μετά από μπόρες και σύννεφα, αναμονές και αγωνίες, ο ήλιος φάνηκε κάπως παράλογα παρήγορος και ψεύτικα ευεργετικός σαν ένα φυσικό χυμό ανάμεσα σε μια κρίση βήχα.

Τα μπαρ το βράδυ ήταν κλειστά. Αυτά που μας άρεσαν τουλάχιστον, κι έτσι κάτσαμε σ' ένα από εκείνα με τη δυνατή ντίσκο πρωτοχρονιάτικη μουσική που ο κόσμος κουνιέται παραζαλισμένος μοστράροντας φιγούρες Γαρδέλη και καπνίζοντας ασφυκτικά και αρειμανίως.. Με μια καλή παρέα όμως, δε νιώθεις μοναξιά, απλά είναι ίσως λίγο επικίνδυνο να σε πάρει ο ύπνος στα φανάρια στην επιστροφή. Και η χρονιά έφυγε με μάταιους απολογισμούς και βαρετές υποσχέσεις, με ευχές, τσιν τσιν, γειά μας, κόκκινα φιλιά στα μάγουλα και sms γεμάτα ό,τι επιθυμείς.

Αν έπρεπε να πω κάτι χωρίς να σκέφτομαι μη φανώ ξενέρωτη θα ήταν πρόσεχε τι εύχεσαι, θα ήταν κράτα μου το χέρι σήμερα, ποιός τη γαμάει την Πρωτοχρονια. Θα ήταν παίξε καλά, πάμε στο κρεβάτι, χόρεψε μαζί μου κι άλλες πολλές ασυνάρτητες διαταγές. Θα έλεγα οτι φοβάμαι τα χρόνια που περνούν. Μου αφήνουν τα σημάδια τους σαν το καβούκι της χελώνας και πια κανείς δε με περνάει για νεότερη.

Κι αν είχες μόνο μια ευχή να κάνεις, τι θα διάλεγες; Σύντροφο, επαγγελματική αποκατάσταση ή την οικογένειά σου σαν μια μεγάλη αγκαλιά ομάδας μπάσκετ. Είναι τόσο μπανάλ να κάνεις μελαγχολικές σκέψεις την Πρωτοχρονιά, θα μου έλεγες. Δεν είναι ότι μελαγχόλησα, θα σου απαντούσα. Είναι που μου είχες τάξει πυροτεχνήματα στον ουρανό. Είναι που δεν ήξερα τι περίμενα και μάλλον δεν ήρθε. Είναι που ήπια καφέ χωρίς γάλα πάλι και μ'επιασε γκρίνια.

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.