Πέταξα χτες.

Άφησα το μυαλό μου να περιπλανηθεί πάνω από την Ικαρία. Την είχα ανάγκη, ξέρετε. Την έχω ανάγκη. Έμοιαζε σαν να κοιτάς από ψηλά τη μακέτα ενός αρχιτέκτονα.  Μόνο που τα δέντρα είχαν ζωή, οι άνθρωποι κίνηση, τα σπίτια ιστορία. Και με τη λαχτάρα των ματιών μου, σαν τα καθρεφτάκια που κάνουν σινιάλο στα καράβια, έβλεπα να με χαιρετούν οι πτήσεις σας.

Να, εκεί έζησε έναν έρωτα η Φαηδόνα, λίγο παρακάτω η Μελίνα έπιασε έναν αστακό, εκεί αντάμωσαν οι δυο φίλες της Αλεξίας, πιο πέρα φυσούν οι αέρηδες του Νικόλα κι εκεί έζησαν τα αθάνατα παιδιά του Κωνσταντίνου.

Έκανα μια απότομη κίνηση προς τα κάτω και βούτηξα στις Βαθές, κοίταξα προς τη θάλασσα και πέταξα ανάμεσα στον Μύρσωνα μέχρι να την συναντήσω, έστριψα δεξιά και ακολούθησα την ακτή μέχρι το Εύδηλο. Μετά, απότομα πάλι προς τα δεξιά και με ορμή ανέβηκα στον Αθέρα. Στάθηκα για λίγο και κοίταξα ξανά.

Δεν ήταν ιδέα μου, αλλά πια η Ικαρία δεν ήταν ίδια. Είχε πολύ περισσότερο από όλους εσάς. Και γέμισα. Γέμισα συναίσθημα.

Καρτερώ τη στιγμή που θα κατέβω από το πλοίο, καρτερώ τη στιγμή που θα μυρίσω τη φύση και θα με τυλίξει η θάλασσα.

Αλλά πιο πολύ καρτερώ να σας ανταμώσω όλους, να σας πάρω αγκαλιά και να σας πω πως το είδα το σινιάλο σας.

Στέλιος Νικολακάκης
stelios.nikolakakis@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Στέλιου Νικολακάκη.