Πέταξα χτες. Άφησα το μυαλό μου να περιπλανηθεί πάνω από την Ικαρία. Την είχα ανάγκη, ξέρετε. Την έχω ανάγκη. Έμοιαζε σαν να κοιτάς από ψηλά τη μακέτα ενός αρχιτέκτονα. Μόνο που τα δέντρα είχαν ζωή, οι άνθρωποι κίνηση, τα σπίτια ιστορία.

Το πρώτο βήμα περιπέτειας ξεκινούσε στα σκαλιά που κατέβαιναν προς τον αχυρώνα. Εκεί ήταν η αρχή του μονοπατιού. Απότομο στην αρχή, κατηφοριά δυνατή και δίπλα ο ποτιστής να σε ακολουθεί στη δικιά του παράλληλη διαδρομή. Πόσες φορές, σαν κατέβαινε νερό, έριχνα ένα ξύλο κι έτρεχα να το προλάβω πριν ξεπεράσει το δρόμο και το χάσω σε κάποια από τις τσιμεντένιες διασταυρώσεις του.

Υπάρχει ένα μέρος, «δυο κουμαρές δρόμο» από το σπίτι μου στην Ικαρία, που μόλις διαβώ το κατώφλι το πρωί στρέφω το βλέμμα μου κατά εκεί να το κοιτάξω. Σαν να είναι αυτό που καθορίζει την ύπαρξη μου στο χώρο, που βεβαιώνει ότι όλα είναι εντάξει, πως είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Ένα μέρος που στη καρδιά μου είναι το πιο ψηλό βουνό του κόσμου τούτου, αφού από εκεί πάνω μπορώ να δω τα πάντα.