Τα ζώα στην Ικαρια δυστυχώς δε χαίρουν μεγάλης εκτίμησης απ' όλους... Οι καταγγελίες κάθε χρονο για τα σκυλιά στις ποριές και στα βαρέλια δεν ειναι λίγες, και ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου σπάνια απολαμβάνει παρέα ανθρώπινη, σπίτι ζεστό και χάδια στο νησί. Ο πατέρας μου όταν υιοθέτησε ερήμην του το σκύλο μου, έχοντας ζωόφιλα αισθήματα και χρυσή καρδιά, τον φρόντιζε και τον σεργιάνιζε με λουρί ακούγοντας πολλά σχόλια από συγχωριανούς: «Γιατι εν παίρεις μια κατσίκα π'α σου κάμει και γάλα μαθέ;»

Οι γάτες όμως ανήκουν σε άλλη κατηγορία. Οι γάτες, για λόγο μυστικό και ανεξήγητο, στην Ικαρία, ειναι πολλές, είναι αγαπητές και ειναι ταϊσμένες. Όλα τα σπίτια στα χωριά έχουν τους γάτους τους, ή μάλλον όλοι οι γάτοι έχουν το σπίτι τους. Έχουν χωρίσει τις γειτονιές, εσύ εκεί - εγώ εδώ, ξέρουν πού τρώνε απο ποιόν και πότε. Έχουν σχέδιο βήτα όταν ο νοικοκύρης ανεβαίνει στην πόλη, έχουν παρέες και έχθρες, έχουν θηλυκές δικές τους και ξένες.

Ο Κοτσοράδης, το γατί της μαμάς με τη μόνιμα ματωμενη ουρά- αναμνηστικό απο τροχαίο- τη συνοδεύει σε όλες τις βόλτες. Τη βοηθά στον κήπο και η πρόθεσή του είναι καλή- κι ας ξεφυτεύει τα κρεμμύδια στη σειρά πίσω της- την ακολουθεί καθημερινά στις επισκέψεις της, περιμένοντας στωικά σε κάθε αυλή την ώρα της επιστροφής.

Ο παππούς είχε πολλές γάτες. Έβγαινε στη σκάλα κάθε μεσημέρι και φώναζε ένα μεγάλο νααααααα για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα μερικα μικρά κοφτά ψιψιψιψιψι! Ήταν η ώρα του φαγητού. Γάτες άσπρες μαύρες, παρδαλές, τον κύκλωναν με ουρές κεραίες και λαιμαργία. Μέρες αφού πέθανε, ένας γάτης τρύπωνε στο σπίτι και τον έψαχνε, ανέβαινε στην πολυθρόνα του και μύριζε τα ρούχα. Στο πρώτο μνημόσυνο μαζεύτηκαν οι γάτες του όλες και ανέβηκαν στην εκκλησία. Μπούκαραν μέσα, σκαρφάλωσαν στα παράθυρα έτοιμες να παρακολουθήσουν λειτουργία, και μόνο μιση ώρα μετα που κατάφεραν να τις διώξουν, αυτές παρατάχτηκαν έξω απο την κλειστή πόρτα του ναού περιμένοντας να δεχτούν συλλυπητήρια. Κάτι τέτοια σε φέρνουν πιο κοντά στο Θεό... ή πιο κοντα στις γάτες.

Δεν ξέρω αν ειναι μύθος πως κάποιος πουλούσε σε πετ σοπ γάτες καριωτινες ως σπάνια ράτσα. Ειναι μικρόσωμη ράτσα, τον φαντάζομαι να λέει. Παρδαλές, έξυπνες, τρυφερές, ατίθασες, ήρεμες αλλα παρεξηγιάρες, γενναίες και αυτόνομες, ολιγαρκείς. Όπως οι άνθρωποι εκεί.

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δωροθέας Τεμπέλη.