Το 2002 πήγα διακοπές στην Ικαρία. Πέρασα ένα απόγευμα στο Καραβόσταμο στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου. Η γιαγιά του, η κυρία Ειρήνη μας έψησε ελληνικό καφέ και μας είπε πολλές ιστορίες για το νησί και για τα βάσανα τους μέσα στον χρόνο. Μία από τις ιστορίες που είπε ήταν η εξής:

Στο δημοψήφισμα του 1946 στις αρχές του εμφυλίου τέθηκε το ερώτημα για το πολίτευμα της χώρας. Έψαχναν ανθρώπους να στηρίξουν το «ΝΑΙ στον βασιλιά» στην Ικαρία αλλά δεν υπήρχε κανείς (ξεροκέφαλοι πάντα οι Ικαριώτες…). Έτσι ένα βράδυ έκαναν απόβαση από τα γειτονικά νησιά με βάρκες και γέμισαν όλο το νησί με «ΝΑΙ». Οι κάτοικοι ξύπνησαν το πρωί και τρόμαξαν όταν είδαν τους τοίχους τους, τις αυλές τους, τις πλατείες βαμμένες, γεμάτες με ένα σύνθημα: «ΝΑΙ». Ένα από αυτά τα συνθήματα, σε έναν τοίχο στο Καραβόσταμο δεν το έσβησαν. Έβαφαν τον τοίχο για χρόνια, για δεκαετίες αλλά το «ΝΑΙ» το πρόσεχαν, το άφησαν εκεί για να θυμούνται τη βραδιά εκείνη της τρομοκρατίας. Το άλλο πρωί, πήγα ξανά στο Καραβόσταμο και έψαξα να το βρω. Σε μία γωνία σε ένα τοίχο ένα ΝΑΙ υπήρχε ξεθωριασμένο. Το φωτογράφησα.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε η ημέρα που θα έψαχνα σε παλιά άλμπουμ, και σε κούτες να βρω αυτή τη φωτογραφία. Και τη βρήκα χτες. Ήθελα να τη βρω περισσότερο γιατί ήθελα ένα προσωπικό στήριγμα για την απόφασή μου.

Δεν είναι ότι εμπιστεύομαι αυτή τη κυβέρνηση, ότι κλείνω τα μάτια στο «αριστερό» μνημόνιο των 8 δις, ότι δεν βλέπω τις παλινωδίες, τα μπρος – πίσω και πολλά άλλα.

Είναι που από την ώρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα για ένα απλό ερώτημα (πόσο τρομερό μπορεί να είναι ένα δημοψήφισμα το κέρατο μου μέσα;), έφτασαν στον τόπο μου, στην γειτονιά μου και στο σπίτι μου, οι ίδιες βάρκες. Οι βάρκες της οικονομικής τρομοκρατίας, που ένας άνθρωπος «κόβει τη ρευστότητα» και σε στέλνει στο θάνατο. Οι βάρκες με τα ανθρωπόμορφα ζόμπι των οικονομικών ελίτ που κοστολογούν όσο-όσο τις ζωές των ανθρώπων. Οι βάρκες της μιντιακής χούντας, αυτού του βόθρου που ξεχείλισε από της οθόνες και νομίζεις πως θα μας πνίξει. Οι βάρκες των απειλών, των εκβιασμών, της τρομοκρατίας στους εργασιακούς χώρους. Οι ίδιες βάρκες με όσους εδώ και 5 χρόνια γονάτισαν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έστειλαν ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους, να κάνουν ουρές χωρίς κάμερες στα ταμεία ανεργίας και για ένα πιάτο φαγητό, να είναι ανασφάλιστοι, να μεταναστεύουν για μία δουλειά.

Από αυτή την τρομακτική «απόβαση», όσο και να φοβάμαι προτιμώ να ταξιδέψω στα «αχαρτογράφητα νερά» ενός άλλου πιο ελεύθερου κόσμου.

Η κυρία Ειρήνη δεν ζει πια για να μας πει τι θα έκανε σήμερα. Με εκείνο το πολύ όμορφο καλοκαιρινό απόγευμα στο Καραβόσταμο να με πλημμυρίζει και να απαλύνει τους φόβους μου για όλα τα πολύ δύσκολα που πιθανά θα ακολουθήσουν, θα πω ΟΧΙ την Κυριακή με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Καλή δύναμη σε όλους.

Γιάννης Καραμπάτσος

* Το ιστορικό αυτό περιστατικό που μου διηγήθηκε θυμάμαι να αφορά δημοψήφισμα του 1946 αλλά επειδή έχουν περάσει και πολλά χρόνια υπάρχει και μία περίπτωση η κυρία Ειρήνη να μου είχε αναφέρει το δημοψήφισμα του 1968. Οι Ικαριώτες ας βοηθήσουν.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.