Όλο ως "μικρή" πάω στην Ικαρία, θέλω να πάω και λίγο σαν μεγάλη. Αφού μεγάλη είμαι πια! Να φτάσω μόνη μου στον Εύδηλο χαράματα, να μη με περιμένει κανείς και να ανέβω όλο το δρόμο ως τις Ράχες μόνη μου. Να χαζέψω τους ξενύχτηδες στα καφενεία, να μποτιλιαριστώ ως το Φύτεμα, να περάσω πάνω από τις κόκκινες πρωινές παραλίες, ν' ανηφορίσω σιγά-σιγά μέσα στα πεύκα.

Είχαμε ένα όμορφο κακομαθημένο μωρό. Το ταΐζαμε, το ποτίζαμε, ό,τι περίσσευε το πίναμε εμείς. Το κανακεύαμε, του κάναμε όλα τα χατίρια και καμαρώναμε παντού πως είναι το καλύτερο στον κόσμο. Έκανε και καμιά ατιμία αλλά εμείς το παραβλέπαμε γιατί ήτανε αγνό και τρισχαριτωμένο.

Αν με ρωτήσεις ποιος είναι αυτός που έχω λαχταρίσει περισσότερες φορές στη ζωή μου όταν δεν τον έχω, που ‘χουν λυγίσει τα γόνατά μου όταν μου λείπει, αυτός που κλέβω χρόνο το πρωί να τον χορτάσω και συνοφρυωμένη τον αποχαιρετώ με την υπόσχεση να γυρίσω με την πρώτη ευκαιρία κοντά του, που τον ποθώ τα ζεστά μεσημέρια όσο τίποτε άλλο να με πάρει για λίγο μακριά απ τη δίνη της μέρας και τα βράδια αν αργήσει να έρθει, νευρική στροβιλίζω...

Φαηδόνααα..!! Ωχ, πρέπει να γυρίσω σπίτι, το φαγητό είναι μάλλον έτοιμο ή σουρουπώνει και ξεχάστηκα. Κι άλλες φωνές: Λευτέρη, Μαργαρίτα Βαγγελιώ! Όλες από το σπίτι του καθένα. Μαζευτείτε.