Η δήλωση αυτή συνδυαζόμενη εικαστικά από έναν υπέροχο ωκεάνιο κόσμο, δουλεμένο από παιδικά χεράκια, στον πίνακα ανακοινώσεων του πρότυπου σχολείου ένταξης μεταναστών, στην πόλη Naxxar στη Μάλτα, όπου εδρεύει το Κέντρο Εκπαίδευσης Μεταναστών, τράβηξε από την αρχή το ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών από την Ικαρία.

Προχθές 23 Αυγούστου, στο Δημοτικό Κινηματοθέατρο του Αγίου Κηρύκου Ικαρίας χαρήκαμε μια ιδιαίτερη συναυλία από την Εστουδιαντίνα Αίγινας , με μουσικοδιδάσκαλο τον δημιουργό της, συνθέτη και οργανοπαίχτη, κύριο Αλέξανδρο Σπίτζινγκ.

Μια φορά και πολλούς χειμώνες πριν, έξω σκοτάδι πήχτρα και νεροποντή, στον κακοτράχαλο ικαριακό δρόμο μια μαυροντυμένη μορφή πάσχιζε να κρατηθεί όρθια βαδίζοντας κόντρα στον στρόβιλο του ανέμου. Κρατούσε κι ένα φανάρι, αλλά τι τα θες, ουρλιάζοντας ο βοριάς το σβήνει, πέφτει και η μορφή μέσα σε μια λιβάδα και τότε ξεσπάει: «Πάει, ούτε στον προορισμό μου θα φθάσω ούτε το βοτάνι θα βρω για την παπαδιά!».

Οίνος, πίθοι, κρατήρες, οινοχόες, κύλικες, φιάλες, πινάκια, ύμνος στον Βάκχο, ζωηρές συζητήσεις. Πού βρέθηκα, σε αρχαίο συμπόσιο; Στο νησί ήμουν σίγουρα αφού πήγα για Πάσχα. Αλλά σε ποια εποχή; Κι απ' ό,τι έβλεπα γύρω μου, ήμασταν πολλοί... Α, μα βέβαια, τώρα θυμάμαι...