Αυτό το άρθρο θα το αφιερώσω στη κρίση, στην άλλη όμως όψη της κρίσης, δε μπορεί όλα έχουν δύο όψεις άρα θα έχει και αυτή.

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου 1 χρόνο και κάτι δηλαδή όταν κλείσαμε τα πρώτα μας άντα… πότε γίναμε 30; Πότε τελειώσαμε το σχολείο; Πότε παντρευτήκαμε; Πότε κάναμε παιδιά; (τα 2 τελευταία είναι ψέμα… χαχαχα).

Και εκεί που είσαι με το χαμόγελο στα αυτιά και φυσάς τα κεράκια σου, έρχεται η πρώτη ευχή της Μάνας (της απελπισμένης μάνας!): «Άντε και του χρόνου σπίτι σου με τον άντρα σου και τα παιδιά σου…»

Σπίτι; Άντρα; Παιδιά;

Γιατί; Δεν καταλαβαίνω; Τι άλλαξε; Πριν μια μέρα ήμουν 29, μικρή ακόμα για γάμο και ευπρόσδεκτη σπίτι.  Πώς μέσα σε μια μέρα… άντε σπίτι σου και όχι μόνη σου κιόλας;

Μα εδώ είναι το σπίτι μου, δε θέλω να πάω αλλού, πρέπει να πάω αλλού; Αν ήμουν άντρας θα έπρεπε να πάω αλλού ή θα μπορούσα να μένω για πάντα κάτω από τη ποδιά της μάνας μου χωρίς ενοχές; Ουφ πονοκέφαλος χωρίς λόγο!

Έτσι κάπως συνέχισε και το υπόλοιπο 6μηνο με άπειρες προσπάθειες να καταλάβει η μαμά πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι όνειρο το γάμο, όπου μετά από τόσες κουβέντες εκεί που καταλήγαμε είναι ότι όποιος δε θέλει –τουλάχιστον όχι όποιος δεν καταφέρει- να παντρευτεί είναι ανώμαλος!

Ώσπου μια μέρα ήρθε το ΔΝΤ και το μνημόνιο, που από τότε κανείς δεν έχει σηκώσει κεφάλι, κόσμος χάνει τις δουλείες του, κόσμος πεινάει, κόσμος μένει στο δρόμο, κανείς δε συζητά τίποτα άλλο και αν πάει λίγο να ξεφύγει η κουβέντα, εκεί πάλι οδηγείτε γρήγορα – γρήγορα. Κανείς δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με τίποτα, κύριοι έχουμε κατάθλιψη!

Και κάπου εκεί, μέσα σε τόσο πόνο, μέσα σε τόση μαυρίλα, ξεπηδάει μια σκέψη με ένα χαμόγελο, ένα πολύ μικρό, που μπορεί όμως για λίγο να σου φτιάξει τη διάθεση: η πονεμένη Μάνα, όχι μόνο ξέχασε ότι η πλέον 31 χρονών κόρη της είναι ακόμα ανύπαντρη αλλά ώρες- ώρες τής ξεφεύγουν και κάτι κουβέντες συμπόνιας και κατανόησης, πως είναι δηλαδή δύσκολο να στήνεις σπιτικά μέσα σε τέτοια κρίση!

Γιούπιιιιι!

Ξέρω, ξέρω μπορεί αυτά που λέω να μοιάζουν ψιλά γράμματα στις μέρες που ζούμε, αλλά εγώ εκεί βρήκα τη δικιά μου παρηγοριά μέσα αυτό το χάος!

Γλυκούλα
glykoula.eipame@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Γλυκούλας.