Η πρόσφατη επίσκεψή μου στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας μού δημιούργησε την ίδια αίσθηση που είχα το περασμένο καλοκαίρι στην Ικαρία: ότι δεν ήμουν απλώς τουρίστας, περαστικός ενός όμορφου τόπου, αλλά ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια εν πολλοίς sui generis κοινωνία, σ’ ένα ποικιλοτρόπως ενδιαφέρον

Βρέθηκα αυτό το καλοκαίρι στη Μέσα Μάνη. Υπέροχη, ανεξερεύνητη και άγριας ομορφιάς. Πριν φτάσω όμως,εκεί, αναγκαστικά έπρεπε να περάσω από τη Σπάρτη. Με θλίψη σκέφτομαι ότι αυτή η πόλη, μόνο λόγω ονόματος προκαλεί δέος. Γιατί κατά τα άλλα, παρακαλάς να μη σε πιάσει φανάρι ώστε να φύγεις όσο πιο γρήγορα γίνεται.

… Νομίζω πως χαθήκαμε! Έπρεπε να στρίψεις πιο πριν και το ‘χασες…

Τις προάλλες έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Γιάννη Μόραλη, ο οποίος σε προχωρημένη ηλικία και με αφορμή την ακρόαση των «Κατά Ματθαίον» του Μπαχ έλεγε: «Καμιά φορά ευχαριστείς τον θεό που γεννήθηκες για να γεύεσαι τέτοια πράγματα».