02/11/2011 - 00:07Πόσο πάθος
Πόσο πάθος επιτρέπεται να έχουμε στη ζωή μας ώστε να μην εκραγούμε στο τέλος; Όχι, δεν μιλάω για καμιά αηδιαστική σπλατεριά με έντερα και αίματα να κυλάνε αργά από τους τοίχους λόγω.... υπερβολικού πάθους.
28/10/2011 - 12:41Μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις: Για πάντα ή ως πότε;
Με τον Σπίθα πάντα μπουκωμένο αριστερά μου και την γλυκιά Κατερίνα δεξιά μου, πολεμήσαμε τον φασισμό όχι μόνο του Χίτλερ αλλά και των Χίτλερ που κρύβουμε ορισμένοι μέσα μας, αυτός ο αγώνας δεν σταμάτησε ακόμα και όταν ήρθε (;) η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη.
28/09/2011 - 02:32Πάρε τα χέρια μου
Όσοι έχουμε δύο, είμαστε πολύ τυχεροί. Γιατί με αυτά τα δύο μέλη μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Από το να νιώσουμε με τα δακτυλικά μας αποτυπώματα το απαλό πρόσωπο ενός νεογέννητου, μέχρι να σκάψουμε ένα λάκκο για να φυτέψουμε ένα βασιλικό. Εγώ, μπορώ να πατήσω γρήγορα τα μαύρα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο του lap top.
20/09/2011 - 01:14Σήμερα με ταλαιπώρησε ένας αστακός!
Ζητώ συγνώμη από όσους έχουν γυρίσει από τις διακοπές αλλά να ..και οι δικές μου μέρες όπου να΄ναι τελειώνουν!
26/05/2011 - 21:49Πριγκηπέσα
Είναι μια μπέμπα που έχει μπει στη ζωή μου τώρα τελευταία... Μια μπέμπα με μακριά δάχτυλα, σκιστά μάτια, χείλη πλούσια κι αυτό το διακριτικό παράπονο που με τρελαίνει... Δεν την προσκάλεσα στη ζωή μου, ήρθε όμως. Βασικά σε άλλων τη ζωή ήρθε, απλώς έτυχε να είμαι πολύ κοντά. Υπερβολικά θα έλεγα.
23/05/2011 - 21:19Επιστράτευση...ευθύνης
Ίσως αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είχε γραφτεί πριν 15 χρόνια όταν κλήθηκα μαζί με 1000αδες νέους να υπηρετήσουμε κάτι που λέγεται «πατρίδα». Αιτία θα ήταν η αγωνία αρκετών τελειόφοιτων λυκείου συντοπιτών μου, να σκέφτονται πολύ σοβαρά να δηλώσουν υποψηφιότητα εισαγωγής σε στρατιωτικές σχολές.
01/05/2011 - 20:40Κάποιο μοιρολόι την αυγή
Πήγε αργά, πολύ αργά. Όχι, ρε πούστη. Αφού η πόρτα είναι κλειστή πώς μπήκε στα ύπουλα πάλι η ησυχία. Λογαριάζει πως θα της ξεφύγω, να μη μείνω μόνος μου απόψε. Τώρα την έχω άσκημα, με καθυστέρησαν οι παίχτες που τόση ώρα παίζουν χαρτιά. Ας μην αρχίσω να πανικοβάλλομαι, μη με πιάσει τρόμος τώρα που και η σκέψη σίμωσε στον καφενέ. Με κοιτά μ’ αυτό το μειδίαμα και την ειρωνεία από το διπλανό τραπέζι. Θα προσπαθήσω να την κεράσω ένα κονιάκ μήπως και μεθύσει και την βγάλω έξω από το καφενείο, μακριά μου τουλάχιστον για ακόμα μία μέρα. Το κονιάκ εξαφανίστηκε και χίμηξε επάνω μου σαν λάγνα γυναίκα. Η πόρτα κόντεψε να σπάσει από τον χτύπο, άνοιξε βίαια και μπήκε μέσα το τώρα, το πριν και το αύριο. Θέλουν ν’ ακούσουν την απελπισία μου στο τραγούδι της αυγής.
29/04/2011 - 00:02Περί αινιγματικών αυτοκτονιών
Μιλούσα με μια φίλη σήμερα, μία πολύ καλή και πολύτιμη φίλη... Μιλήσαμε για πολλά και πάνω στην κουβέντα μας μου θύμισε κάτι που «δεν θέλω να ξεχάσω, θέλω μόνο να ξεχαστώ λιγάκι».
18/04/2011 - 16:00Σούπερ Μάρκετ Παιχνιδιών
Ως νέος γονιός και νέος νονός θα έπρεπε ήδη να έχω αναθεωρήσει. Σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση για όλους μας, η ύπαρξη ενός φτηνού παιχνιδάδικου είναι χρήσιμη. «Καλό είναι να έχεις την εναλλακτική και ας μην σου αρέσει» μου λένε όταν γκρινιάζω στο άκουσμα της επίσκεψης σε σούπερ μάρκετ παιχνιδιών. Ίσως να μην έχουν άδικο.
21/03/2011 - 23:40Ντράπου βρε! (Ονείρωξη του παραλόγου)
Είδα χτες στον ύπνο μου μανταρίνια, σαν εκείνα τα ολόγλυκα με τα πολλά κουκούτσια που κλέβαμε στις εκδρομές του σχολείου. Ήμουνα, λέει, σε ένα αμπέλι τεράστιο που είχε μόνο μανταρινιές αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να τα φάω!
