Έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Όταν, ω του θαύματος, καταφέρνεις για λίγο να χαλαρώσεις. Δε νιώθεις θυμωμένος ούτε εκνευρισμένος. Για κάποιο μυστήριο λόγο δεν έχεις άγχος. Έχεις όμως χρόνο για να ξαπλώσεις, για να κουλουριαστείς στον καναπέ, χωρίς να πρέπει να κοιμηθείς. Μόνο για να μείνεις ακίνητος , έτσι, με τα μάτια στυλωμένα να κοιτάζεις το ταβάνι.
Κάνει ζέστη και περιμένω με την Κωνσταντίνα πάνω από 40 λεπτά να έρθει η σειρά μας να πάει βόλτα πάνω σε ένα αλογάκι του Ιππικού Συλλόγου στο πλαίσιο μίας εκδήλωσης για τον ΜΚΟ Μέριμνα. Δίπλα μας μία μαμά χώνεται να πάρει τη σειρά των άλλων παιδιών. Ζητάει επίμονα και ψιθυριστά, για να μην την ακούσουν οι άλλοι, να πάει η κόρη της βόλτα γιατί «καθόμαστε στον ήλιο αρκετή ώρα και βαρεθήκαμε».
Έχω δέσει στο δάχτυλό μου ένα σπαγκάκι. Το έβαλα γιατί κάτι πρέπει να θυμηθώ. Τώρα το κοιτάζω και δε θυμάμαι τι έπρεπε να θυμηθώ. Η γιαγιά μου έκρυβε τα λεφτά της για να μην τα βρουν οι κλέφτες. Μετά δεν τα έβρισκε ούτε η ίδια. Εγώ είμαι ακόμη νέα για να έχω τέτοια συμπτώματα. Καλού κακού, λύνω κανένα σταυρόλεξο που λένε ότι βοηθάει στη συγκέντρωση