Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους στη διάρκεια μίας πτήσης είναι το κενό αέρος. Για όσο διαρκεί, λίγο ή πολύ, όλοι μας ανησυχούμε. Κλείνουμε τα μάτια και περιμένουμε να νιώσουμε πάλι τη δύναμη του αέρα στην ουρά και στα φτερά για να συνεχίσουμε την πτήση μας.

"Είσαι κάτοικος Neverland". "Τί είναι αυτό;" ρώτησα έναν από τους ολοκαίνουριους γνωστούς μου, εκεί στην Αμοργό. "Δεν είσαι από δω, δεν κατοικείς εδώ, είσαι λίγο πιο πέρα, κάπου πιο πάνω (δείχνοντας με το δαχτυλάκι του τον ουρανό), αλλά όχι με την υπεροπτική έννοια του πράγματος...Είσαι απλά, αλλού". Σώπασα. " Φτερωμένη!" σκέφτηκα μετά από ένα δευτερόλεπτο. "Φακ!".

Οι πτήσεις για και από Ικαρία ήταν ανέκαθεν λίγο πολύ προβληματικές. Τα αεροσκάφη ήταν πάντοτε μικρά και παλιά, δεν ήξερες αν θα φύγεις, αν θα φτάσεις ή αν θα επιστρέψεις. Μπορεί να είχες διανύσει δυόμιση ώρες δρόμου με το αυτοκίνητο -εκ των οποίων η μία ήταν σε χωματόδρομο- για να αναχωρήσεις με το πιο σίγουρο μέσο. Όμως τελικά εξαιτίας της κακοκαιρίας ή κάποιου άλλου λόγου, αυτό δεν ερχόταν στον προορισμό του. Στη συνέχεια έπρεπε ταλαίπωρος να επιστρέψεις πίσω διανύοντας άλλες δυόμιση ώρες δύσβατου χωματόδρομου.