Κάθε χρόνο τελειώνοντας τις διακοπές μου στην Ικαρία δυσκολεύομαι πολύ στην ιδέα της επιστροφής στην Αθήνα. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η Αθήνα, αντίθετα την αγαπώ πολύ. Το ίδιο σύνδρομο, της αίσθησης ενός βίαιου και αθέλητου αποχωρισμού, έχουν και πολλοί φίλοι μου. Κάτι σαν εξάρτηση σε ουσία, η Ικαρία μπαίνει στο αίμα σου και σε κρατά.

Σαν πατελίδι στον βράχο.

Έχω αναρωτηθεί τι είναι αυτό που κρατά όλους εκείνους που σαν και μένα αναζητούν την Ικαριά. Έχω καταλήξει ότι δεν είναι οι άνθρωποι. Η ανθρώπινη κοινότητα που μας περιβάλλει στην Αθήνα είναι πολύ μεγαλύτερη, σύνθετη, όμορφη στην ποικιλλότητα της, πιο ενδιαφέρουσα. Όχι, είναι η φύση, το τοπίο με τις παραμέτρους του.

Αν καθήσεις για παράδειγμα ξημέρωμα στην είσοδο του Ξυλοσύρτη, επιστρέφοντας από τα τόσο συνηθισμένα ξενύχτια του νησιού, και δεις την ανατολή από τους Φούρνους με την διπλανή σκοτεινή, σχεδόν απειλητική, φιγούρα του Κέρκη της Σάμου να ξεπροβάλλει από το έρεβος της νύχτας, έχοντας μπροστά σου ένα βαθύχρωμο πέλαγος που ριγά και ασπρίζει στο πρωινό φούντωμα του βίαιου μελτεμιού με το κάθετο ψηλό βουνό πίσω σου, βουνό τεράστιο στην κλίμακα των όσων αντικρίζεις, αισθάνεσαι σαν αστροναύτης σε έναν καινούργιο, μεγαλειώδη πλανήτη.

Μεγαλείο.

Η φύση στην Ικαρία έχει μεγαλείο, με την έννοια ότι η κλίμακα των στοιχείων που την απαρτίζουν δεν έχει τις συνηθισμένες αναλογίες που έχουμε συνηθίσει. Το βουνό είναι πολύ ψηλό και απότομο. Η θάλασσα είναι βαθιά, τεράστια, απειλητική, συχνά αγριεμμένη. Κόλποι δεν υπάρχουν. Το ορεινό τοπίο συναντιέται απότομα με το θαλασσινό. Αν γυρίσεις την πλάτη σου στην θάλασσα και κοιτάξεις το βουνό μπορεί να νομίσεις ότι είσαι στην Πίνδο η κάπου παρόμοια. Αν δείς την θάλασσα από τον κάβο Πάπα μπορεί να πιστέψεις ότι αντικρίζεις τον Ατλαντικό. Η φύση στην Ικαρία ξαφνιάζει την ψυχή με τρόπο αδιόρατο και έτσι την κρατά αιχμάλωτη.

Και ο καιρός. Που τον αισθάνεσαι στο πετσί σου, όπως τον αέρα στο πρόσωπό σου, κάτι που στην πόλη έχει σχεδόν χαθεί. Και οι μυρωδιές. Η Ικαρία είναι νησί που μυρίζει, έντονα, από μακριά. Όσοι έχουν βγεί στο κατάστρωμα του πλοίου την ώρα που περνάει κάτω από το Καρκινάγρι αναγνωρίζουν το νησί από την μυρωδιά, αυτό το μίγμα από ρείκι, άναμα, φλίσκουνα, θυμάρι και όλα τα θαμνοειδή που πλημμυρίζουν το βουνό. Ίσως να είναι κάτι και στην μυρωδιά που μας αιχμαλωτίζει. Όπως στον έρωτα, όπου οι φερορμόνες που αντιλαμβάνεται η όσφρηση κερδίζουν τις καρδιές, ίσως με παρόμοιο μηχανισμό να μας κρατά και η Ικαριά.

Σαν πατελίδι στον βράχο.

Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης
aivaliotis@delta-chemicals.gr