Περιμένω την καταστροφή, δηλαδή την απόλυση, το τέλος μιας καριέρας που δε μ' ενδιέφερε ιδιαίτερα, το βίαιο τέλος της καταναλωτικής μου μανίας, τη μέρα που δε θα έχω 4 ευρώ να πάρω καπνό και ίσως και να δακρύσω από τα νεύρα μου.

Περιμένω την καταστροφή, δηλαδή τη μέρα που θα ξυπνήσω φτωχότερη και δε θα έχω βενζίνη στο αυτοκίνητο, αλλά δε θα πρέπει να πάω στη δουλειά και ίσως πάρω το ποδήλατο και πάω στην εσπλανάδα να δω τη βρώμικη θάλασσα-που όμως θάλασσα είναι και στο βάθος έχει ορίζοντα και είναι και πιο ωραία από την πλατεία Ομονοίας όπως και να το κάνουμε..

Περιμένω την καταστροφή, τη μέρα που θα πρέπει να στείλω βιογραφικά, θα γίνω δημιουργική, θα σκεφτώ νέες λύσεις, νέες καριέρες σε μια πόλη άδεια από κέφια και ευκαιρίες…

Οι φίλοι μου είναι μελαγχολικοί και σκεπτικοί και δε βρίσκουν δουλειές και στεναχωριούνται και διαδηλώνουν και θυμώνουν και μετά απογοητεύονται.. Και περιμένω κι εγώ και οι φίλοι μου την καταστροφή..

Και περιμένω όμως και τη μέρα που θα κατέβω Πειραιά, θα μπω στο «Μύκονος» και θα βγω στον Εύδηλο χωρίς να έχω κλείσει επιστροφή… θα φτάσω στο Καραβόσταμο από έναν αμαξωτό γεμάτο γνώριμες μυρωδιές κι αν έχει και ήλιο που βασιλεύει ίσως συγκινηθώ και λίγο… Θα αγκαλιάσω τους γονείς μου, θα φιλήσω τα γατιά κι ας είναι βρώμικα με τσιμπούρια και θα μπω στο σπίτι μου που θα μυρίζει στην αρχή λίγο μούχλα.. Αυτή η γλυκιά μελαγχολία θα με πλημμυρίσει, αλλά θα ξεχάσω για λίγο την καταστροφή τρώγοντας μπουρέκια δίπλα στο τζάκι- κι αν έχει και καθούρα για ακόμα περισσότερο..

Περιμένω την καταστροφή, τη μέρα που θα πάρω αποφάσεις, θα κάνω αλλαγές, θα απογοητευτώ, θα ενθουσιαστώ και ίσως θα ξαναπογοητευτώ με τα νέα μου σχέδια, που όμως νέα θα είναι, και όσο να 'ναι δε θα τα βαρεθώ κι αμέσως…

Περιμένω την καταστροφή, της ρουτίνας μου, της μέρας-της-μαρμότας μου, της ασφάλειας που μου δίνει η συνήθεια η μονότονη.. Και περιμένω να καλωσορίσω την ανασφάλεια και την αλλαγή, κι εγώ κι άλλοι πολλοί μαζί μου, και νέοι και γέροι και παιδιά..Και ο καθένας με τη φαντασία του βάζει άλλες μουτσούνες στο φόβο του..

Όμως περιμένω την καταστροφή με ανυπομονησία, ανυπομονώ να φτιάξω μια άλλη εβδομάδα, που εντάξει, μπορεί να είναι χειρότερη. Κι ύστερα κι άλλη κι άλλη και στις τέσσερις ένας μήνας και ποιός ξέρει τι θα γίνει σε ένα-δυο μήνες ε;

Μα τώρα ο ήλιος λάμπει κι έχει μια ωραία φθινοπωρινή μέρα δροσερή.. κι εγώ μπροστά σε μια οθόνη, περιμένω την καταστροφή για να χαμογελάσω, να βγω να λιαστώ και να περπατήσω!

Περιμένω την καταστροφή. Την αλλαγή ήθελα να πω.. την αλλαγή!

Δώρα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.