Η συζήτηση για τον τουρισμό στην Ικαρία ανοίγει, δυστυχώς, όταν προκύπτει κάποια κατάσταση προβληματική ( π.χ. κατασκήνωση σε πολυσύχναστες παραλίες), για να προτείνει συνήθως κατασταλτικές λύσεις και εκεί τελειώνει, χωρίς να λύνει το πρόβλημα το οποίο επανεμφανίζεται την επόμενη τουριστική περίοδο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συζητήσουμε πρώτα αν θέλουμε τουρισμό και δεύτερον τι τουρισμό θέλουμε.

Η ιδεολογία και η βασική αρχή του ελεύθερου κάμπινγκ είναι ότι ο κατασκηνωτής είναι μια αμελητέα ποσότητα στη φύση, απλά συνυπάρχει στο σύνολό της. Το αποτέλεσμα των 200, 300 και 400 σκηνών σε μια παραλία δεν είναι τίποτα άλλο από βεβήλωση της γύρο περιοχής και ουσιαστικά μια εφηβική τουριστική μόδα. Προφανώς και όλο το βάρος πέφτει και πρέπει να πέφτει στις δημοτικές αρχές του νησιού για τα αποτελέσματα αυτά.

Τη στιγμή που η Δημοτική Αρχή προσπαθεί καθημερινά να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε ο ιδιαίτερα βαρύς χειμώνας φέτος στο νησί μας, σε βασικές υποδομές του, λόγω των βροχοπτώσεν, των παγετων και των θυελλωδών ανέμων, ταυτόχρονα σχεδιάζει και προγραμματίζει τα βήματά της για το επόμενο διάστημα.

Μία εβδομάδα έχει περάσει από τότε που γύρισα από ελεύθερο κάμπινγκ στην Κρήτη και η μελαγχολία της επιστροφής στη σύμβαση επιμένει, όπως και η άμμος στα αφτιά. Δεκαπέντε ημέρες συνδεδεμένος με τη φύση, με τα πόδια χωμένα στην άμμο, χωρίς ρούχα και χωρίς προβληματισμό.