Φθινοπωρινή ανατροπή
Λιγοστεύουν οι άνθρωποι,
Μένει η φύση που μοιάζει
Να μεγαλώνει -καθώς
μεγαλώνουν οι νύχτες.

Οι λίγοι που μένουν
Δεν μας αποσπούν
τόσο την προσοχή.
Μόνο την αγάπη μας.

Και μιλάμε μαζί τους
για τον καιρό.
Για την υγεία.
Για τις ελιές.
Ή δεν μιλάμε καθόλου.
Παρά βλέπει ο ένας τον άλλο
-φυσιογνωμίες, φιγούρες-
και καταλαβαινόμαστε.

“Ό,τι κάνεις, είναι καλό.
Όμως, όλα πρόσκαιρα. Νοικάρηδες
ήμαστε σ' αυτόν τον κόσμο”.

Έτσι που λέτε, κάθε χρόνο
τέτοιο καιρό μπαίνει στα φόρα
το περίφημο ερώτημα
-Τι χρειάζεται για να μείνει
κανείς στην Ικαρία το χειμώνα;

Εγώ πάντα απαντώ
-Να αγαπάς τη φύση.
-Να ξυπνάς πρωί.
-Να λες καλημέρα.

Και άλλα, διάφορα τέτοια.

Αλλά καλύτερα να το κόψω εδώ
πριν αρχίσω να γράφω
...

otinanai